11.- „Emma, kochasz go?”

„Nie myl przeznaczenia

z przypadkiem…”

~*~

Stałaś się roślinką.

Nie mogłaś nigdzie sama wyjść, sama się ruszyć z miejsca.

Do tego potrzebowałaś wózka inwalidzkiego.

Teraz to on stał Ci się niezbędny do życia. Bez niego, nie byłoby Ciebie.

Zależna od rzeczy martwej. Pozbawiona chęci do życia. Skrywająca w sobie marzenia. Zła na świat. Zadająca sobie pytanie: ‘dlaczego ja?’.

Wróciłaś do domu niecałe dwa tygodnie po wypadku. Jedynym plusem tego wszystkiego był fakt, że małemu nic się poważniejszego nie stało. Gdybyś przyczyniła się do jakiejkolwiek krzywdy Niclasa, nigdy nie wybaczyłabyś sobie tego. Codziennie spoglądałabyś małemu w brązowe oczka, przepraszając Go za wszystko.

Ale po co o tym w ogóle myślałaś? Nic takiego się nie stało. Jednakże było tak blisko… Za blisko granicy…

A Twoja codzienność?

 Płakałaś.

Całymi dniami potrafiłaś płakać.

Nie umiałaś pogodzić się z losem, który Cię spotkał. Czułaś jakby to był obcy świat. Inne życie. Jeszcze gorsze niż poprzednie. Teraz żaden ból nie odejdzie sam. Tego bólu nie potrafił wyleczyć nawet czas…

 Przyznałaś przed sobą, że wolałabyś śmierć, niż takie życie na wózku, które Cię czekało. Nie potrafiłaś uwierzyć w lepszy czas… Bo takiego nie było.

 Andreas dzielnie Ci pomagał, ale Ty nie potrafiłaś przyjąć Jego pomocy. Odtrącałaś Go, zamykałaś się w pokoju i nikogo, oprócz Niclasa, nie dopuszczałaś do siebie. Wewnętrzna blokada ustanowiona parę lat temu jednak nadal działała…

Byłaś przekonana, że Twoje życie się skończyło. Że musisz powiedzieć wszystkiemu „Do widzenia”. Wszystko teraz stało się takie trudne. Każda najprostsza na pozór czynność.

Bałaś się każdego następnego dnia. A wiesz co było najgorsze?

Że żadnym nowym dniu nie mogłaś pokładać nowych nadziei…

-Andreas…- zaczęłaś. Byłaś pewna, że po tym wypadku Wasz związek już nie ma sensu. Że nie chcesz być dla Niemca ciężarem. Że on Cię już nie chce, a tylko boi się do tego przyznać… Postanowiłaś ułatwić mu całą sprawę. Nie zadawać ciosu. Aby cierpiał jak najmniej… Mniej niż Ty. Chociaż On. Szkoda, że to tylko głupie usprawiedliwienia…- To nie ma sensu.

-Co nie ma sensu?- spojrzał na Ciebie troskliwym wzrokiem.

-Nasz związek, ślub, zaręczyny… Wszystko. Ja teraz nie jestem tą samą osobą…- zdołałaś wydukać.

-Jak to nie?- przykucnął obok Ciebie i Twojego nowego towarzysza życiowego, czyli wózka. Chwycił delikatnie Twoją dłoń.- Nadal jesteś tą samą Emmą. Moją Emmą, którą kocham- rzekł cichutko.

-Nie- odwróciłaś wzrok od twarzy chłopaka.- Nie chcę, żebyś był ze mną z poczucia obowiązku. Co miałbyś teraz innego powiedzieć? ‘Emma, jesteś inwalidą, nie chcę już z Tobą być?’- spojrzałaś na Niego, lekko rozdrażniona Jego próbami ratowania Waszego związku oraz ze łzami w oczach, które w ostatnim czasie nigdy Cię nie opuszczały. Prawda niestety tak wyglądała.- Sam słyszysz jak to brzmi. Znam Cię i wiem, że w życiu byś takiego czegoś nie powiedział… Andreas, ja chcę tylko ułatwić Ci życie. Po co pakować się w małżeństwo czy związek, które i tak nie ma sensu?

-Jak to nie ma sensu?!- naskoczył na Ciebie.- Ja Cię kocham! Nie obchodzi mnie czy jesteś na wózku, czy też nie! Ja kocham Cię tak samo, jak nie jeszcze bardziej!- schował twarz, wtulając się w Twoje nogi.- Rozumiem, że możesz nie czuć się sobą, lecz to co się stało nie skreśla naszego związku- wyszeptał, lekko łamiącym się głosem.

-Andreas, spójrz mi w oczy…- poprosiłaś. Zauważyłaś w oczach chłopaka ślady łez. Ujęłaś delikatnie jego twarz. Z wyczuciem, delikatnością, wrażliwością. Jakbyś była całkowitym przeciwieństwem siebie.- To koniec…- wyszeptałaś.- Koniec wszystkiego, włącznie z moim życiem i naszym związkiem. Nawet nie masz pojęcia jak bardzo chciałabym nie żyć… Chciałabym wziąć garść tabletek nasennych i zasnąć już na zawsze, ale…- zrobiłaś krótką pauzę.- Ale nie mogę… Nie mogę dopuścić, aby Niclas został sam…

-Emmo, wyjdziesz za mnie?- przyklęknął.

-Co Ty robisz?- zapytałaś.- Już to kiedyś robiłeś… Andreas, naprawdę to…

-Chcę Ci udowodnić, że naprawdę Cię kocham- przerwał Ci. W jego oczach widziałaś rozpacz, obsesję, rozżalenie…  Wszystkie skrajne uczucia, które po części i Ciebie zraniły. Czemu? Bo wiedziałaś, że nie będzie łatwo.- Już naprawdę nie wiem, jak mam Ci to pokazać… Nie mam pojęcia jak okazać Ci moją miłość do Ciebie… Nie wiem…- nieskładnie zbierał zdania.

-Andreas, nie… Proszę Cię, wyjdź- poprosiłaś, próbując powstrzymać napływ łez.

-Nie wyjdę- powiedział twardo.- To nie może się tak skończyć- ciągnął pewnie.

-Ale skończy…- Twój głos łamał się co chwilę.- Andreas, wyjdź proszę- poprosiłaś po raz kolejny, lecz widząc, że chłopak nie ma najmniejszego zamiaru spełnić Twojej prośby, odezwałaś, a właściwie krzyknęłaś piskliwie:-  Wyjdź! Wyjdź, bo ja przecież nie dam rady!- ponownie zatopiłaś się we własnych łzach.

Tym razem Andreas spełnił Twoje żądanie i wyszedł, wraz z zakłopotaniem i rozpaczą wypisaną na twarzy.

Zostałaś znowu sama w pustym domu. Tylko na górze, gdzieś w swoim pokoiku, bawił się Niclas.

Byłaś pewna, że podjęłaś słuszną decyzję. Że postąpiłaś słusznie. Chociaż raz. Ten jeden, jedyny raz…

Trzymałaś się zdania, że jeśli Andreas trochę teraz pocierpi, chociaż później odnajdzie szczęście, którego z Tobą mieć nie może.

Nie chciałaś zatruwać mu życia.

Nikomu nie chciałaś. W tym także Niclasa. Tylko, Jego nie mogłaś opuścić.

Teraz nadeszła Twoja kolej odsunąć się w cień.

Szkoda, że to tylko tanie usprawiedliwienia samej siebie przed sobą, które mają na celu uspokojenie własnego sumienia. Jeżeli jeszcze jakieś masz…

-Mia, przyjedź po mnie…- wydukałaś do słuchawki telefonu.- Nie mogę tutaj zostać… Naprawdę nie sądziłam, że będzie aż tak trudno…- z trudem powiedziałaś jakiekolwiek słowo. Każde słowo dławiło. Każda łza paliła policzek coraz bardziej. Każdy szloch był coraz bardziej uciążliwy…

Już za dwa dni przyjechała po Ciebie Mia.

Te dwa dni nie widziałaś Andreasa. Nie dzwonił. Nie pisał.

Przepadł jak kamień w wodę. Chyba po prostu uszanował Twoją wolę. Zrozumiał czego chcesz, a czego nie. Pojął na czym opiera się świat. Uzmysłowił sobie, że życie z kaleką nigdy nie będzie Jego wymarzonym światem…

Czemu w ostatniej chwili zaczęłaś pragnąć pożegnania z chłopakiem?

Czyżby odzywały się wspomnienia z przeszłości?

Stefan, wyjazd bez pożegnania… Przypomina Ci to coś, Emm?

Ale to było jeszcze nic w porównaniu z uczuciem, które towarzyszyło Ci kiedy Mia wyprowadzała Cię na wózku z domu.

 Teraz byłaś kompletnie zależna od Niej. Ta niskość, upokorzenie, które odczułaś, już na zawsze zostały wpisane w Twoje życie.

 Dlaczego myślimy, że jakieś sprawy nie dotyczą nas, dopóki sami ich nie doświadczymy? Ludzką naturę ciężko jest pojąć i wytłumaczyć.

 Zastanawiałaś się czy dasz radę tak żyć… Ciągle zależna od czegoś lub kogoś… Po miesiącu miałaś już dosyć, a co dopiero mowa o latach, które przed Tobą. Wynagradzała Ci wszystko jedna rzecz. Uśmiech na twarzy Twojego synka.

 On dodawał Ci sił, aby przeżyć jeszcze jeden dzień więcej. Aby wstrzymać kilka łez, zanim spłyną po Twoich policzkach.

 Małemu też nie było łatwo. Był na tyle dużym chłopcem, aby rozumieć co w praktyce oznacza życie na wózku. Ale znosił to wszystko dzielnie. Tak dzielnie, że mogłaś śmiało wykrzyczeć światu jak bardzo jesteś z Niego dumna. Jak bardzo Ci pomaga. Jak bardzo jest dojrzały na swój wiek…

-Naprawdę nie szkoda Ci wyjeżdżać?- zapytała Mia, podczas kiedy miałyście już ruszać na w drogę.

-A czy to ważne?- zbyłaś ją, odpowiadając pytaniem na pytanie.

-Przecież wózek to nie wyrok- stwierdziła pewnie.- A Andreas naprawdę Cię kocha, więc dlaczego nie chcesz zostać, wziąć ślubu i żyć sobie tutaj jak w bajce?- tym razem nie odpowiedziałaś blondynce. Odwróciłaś głowę w drugą stronę, udając, że wyglądasz przez szybę.- Emma, kochasz go?- zapytała podejrzliwie.

-Możemy już jechać?- zniecierpliwiłaś się. -Czemu nie jedziemy?- bąknęłaś złośliwie, będąca pewną, że Mia zatrzymała się i uparcie czeka na odpowiedź na pytanie, na które Ty nie potrafiłaś odpowiedzieć. Dlaczego? To przecież oczywista oczywistość, a przysporzyła Ci tyle problemów…

Co się z Tobą działo, Emma?

-Coś, albo raczej ktoś, stoi nam na przeszkodzie- odpowiedziała wpatrując się w mężczyznę przed maską swojego samochodu.

Zwróciłaś wzrok w kierunku wysokiej, męskiej sylwetki. Od razu Go rozpoznałaś. Andreas.

 Stał i patrzył na Ciebie zawziętym i twardym wzrokiem. Odsunęłaś szybę samochodu i postanowiłaś zareagować, aby chłopak jak najszybciej odsunął się z drogi.

Byś mogła w końcu opuścić to miejsce. Ludzi, którzy Cię otaczali. Ciągłą tęsknotę. Wspomnienia i skojarzenia z Twoim wypadkiem, w którym wiemy co się stało i jak on zmienił Twoje życie.

-Odsuń się! Co Ty do cholery wyprawiasz?!- wrzasnęłaś zirytowana, powstrzymując się od napływu łez.

Widziałaś w oczach Andreasa obłęd i obsesję. Obłęd i obsesję na Twoim punkcie. Niezdrową, ale z miłości… A czy miłość jest zdrowym uczuciem?

Mężczyzna całym sobą wyrażał rozpacz, tęsknotę. Patrząc na Niego, miałaś wrażenie, że jest innym człowiekiem niż był jeszcze parę dni temu.

 Patrzył na Ciebie z wyrzutem, ale i również z uczuciem. Silnym uczuciem, którego nie potrafiłaś pojąć.

-Nie zejdę Ci z drogi, dopóki ze mną nie zostaniesz!- tym razem On krzyknął. Ukryłaś twarz w dłoniach. W Twojej głowie zapanował jeszcze większy chaos.

-Odejdź… Proszę…- wyjąkałaś cichutko, lecz wychwyciło to ucho Andreasa, który w mgnieniu oka znalazł się niedaleko Ciebie.

 Otworzył drzwi samochodu, ujął delikatnie Twą dłoń i czuje gładził Twoje włosy drugą ręką.

Patrzył Ci prosto w oczy, chcąc powiedzieć: „Wszystko będzie dobrze”, lecz Ty wiedziałaś, że tak nie będzie… Że coś wraz z tym straszliwym wypadkiem i przekreśleniem na moment Waszego związku coś się skończyło… Coś zgasło… Nie potrafiło już samoistnie funkcjonować i żyć w Was, dając każdego dnia gesty, którymi wyrażać będziecie swoją miłość.

Zauważyłaś, że Andreas po raz kolejny klęka przy Tobie. Z każdym swym ruchem, patrzył Ci głęboko w oczy. Nadal trzymał Twoją dłoń, na której po chwili zaczął składać delikatne pocałunki.

-Kocham Cię…- wyszeptał.- Jeśli uważasz, że to co się stało…- spojrzał na wózek inwalidzki.- …zmieniło Cię, przez co teraz jesteś inną osobą, to nic. Ja nadal Cię kocham- chciałaś coś powiedzieć, lecz doskonale uniemożliwił Ci to Andreas, który zatkał Ci usta, poprzez przyłożenie do nich swojego palca.- Także chcę zadać pewne pytanie Emmie, która niedawno się narodziła w Tobie- zażył łyk orzeźwiającego i mroźnego powietrza.- Wyjdziesz za mnie? Chcę mieć Cię taką jaką jesteś. I nie ważne jest to czy jeździsz na wózku, czy nie… To jest bez znaczenia. Ja kocham Cię z każdym dniem coraz bardziej i bardziej. Każdą cząsteczkę Twojej duszy, każdy milimetr ciała. Kocham…- wyszeptał.

Osłupiała, wpatrywałaś się w chłopaka, który każde słowo wypowiadał z głębi serca.

 Prawdziwie. Z uczuciem. Miłością. Troską. I to wobec Ciebie…

Wzruszyłaś się…

 Jeszcze nigdy nie słyszałaś czegoś takiego z ust nikogo. Chciałaś się uśmiechnąć, ale nie dałaś rady zmusić się nawet do sztucznego wykrzywiania swych ust w uśmiech.

-Tak…- wydukałaś, po czym poczułaś, że Andreas mocno przytula Cię do siebie, nie oszczędzając przy tym pocałunków.

I od tamtego dnia starałaś się żyć normalnie.

Właśnie. „Starałaś”.

 Powoli traciłaś zmysły. Najzwyczajniej nie dawałaś sobie rady z życiem na wózku. Każda, nawet najdrobniejsza, codzienna czynność,  sprawiała Ci kłopoty.

Dzielnie próbował pomagać Ci Niclas, ale nie wszystkie zadania można powierzyć pięciolatkowi…

Rzeczywistość Cię przytłaczała. Sprawiała, że miałaś ochotę zasnąć i już więcej się nie obudzić.

Wielokrotnie zastanawiałaś się czy tak nie byłoby lepiej… Wziąć garść środków nasennych, położyć się spać i zasnąć na wieki. Już nigdy nie czuć już nic. Po prostu nic….

 Co Cię powstrzymywało i sprawiało, że szybko musiałaś odepchnąć od siebie takie myśli? To proste. Twój skarb. Świat i wszechświat. Najcenniejsza perełka, jaką mogłaś posiadać w swoim życiu.

Niclas.

Pomoc Mii, też nie była bez znaczenia. W chwilach, kiedy byłaś bliska dna, to Ona podawała Ci pomocną dłoń i wszelkimi siłami próbowała przywrócić na właściwą drogę.

-Mia, co Ty tutaj robisz?!- z zaskoczeniem przywitałaś siostrę, która złożyła Ci niezapowiedzianą wizytę w Oberhofie.

-To już własnej siostry nie można odwiedzić?- uśmiechnęła się, po czym przytuliła Cię na powitanie.

-Tylko nie mów mi, że miałaś po drodze…- burknęłaś, ale z uśmiechem na twarzy.

-No nie miałam- uśmiechnęła się.- Przyjechałam z misją- rzekła tajemniczo. 

Posłałaś Jej pytające spojrzenie.- Trzeba w końcu wybrać jakąś suknie ślubną dla Ciebie!- wyjaśniła wesoło. Zawiesiłaś wzrok na dół. To było ostatnią rzeczą jakiej potrzebowałaś…

Samo wspomnienie o dniu, który przed Tobą, przyprawiał Cię o dreszcze. Czy przyjemne? Nie…

-Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł…- powiedziałaś zrezygnowana, gdyż doskonale znałaś swoją siostrę i wiedziałaś, że nie odpuści.

-Ale ja sądzę, że dobry- powiedziała szybko.- No już! Ubieraj kurtkę i ruszamy do galerii- i po raz kolejny Twoja siostra sprawiła, że zapomniałaś na chwilę o tym, co Cię dręczyło.

Po raz kolejny okazała się aniołem, który wyciągnął pomocną dłoń i wyciągnął z kompletnego bagna, w które ciągle się wpakowywałaś.

Ręce bolały Cię od napędzania wózka. Czyli teraz za każdym razem, kiedy będziesz chciała wyjść z domu, wiązało się to będzie z bólem? Czy tak ma wyglądać Twoja szara rzeczywistość? Dasz radę z nią żyć? Podołasz? Przecież Ty miałaś z każdym dniem coraz bardziej dosyć  Twojego kalectwa… Miałaś ochotę najzwyczajniej w świecie poddać się. Nie walczyć o siebie. Nie walczyć o normalne życie. Skończyć ze sobą. Wziąć o kilka za dużo środków nasennych. Ale nie mogłaś. Niclas. Nigdy w życiu nie zrobiłabyś mu czegoś takiego. Nigdy. Nigdy…

-Jak się trzymasz? Jak radzisz sobie z…- Mia spojrzała na wózek inwalidzki.

-Świetnie- prychnęłaś.-  Nie radzę sobie z najprostszymi czynnościami, nie chce mi się żyć… Moje życie najzwyczajniej straciło sens- wyznałaś.

-Jak to nie chce Ci się żyć?- oburzyła się Twoja siostra.- A Niclas? A Andreas? Nawet dla nich nie chce Ci się żyć?!

-A myślisz, że dlaczego teraz tutaj z Tobą jestem?- spojrzałaś pustym wzrokiem na blondynkę przed Tobą.- Tutaj, a nie zastygnięta w grobie… - Mia spojrzała na Ciebie współczującym wzrokiem. Nic nie mówiąc, przytuliła się do Ciebie.

-Najważniejsze, że masz osobę, którą kochasz oraz która kocha Ciebie- wyszeptała.

-Tak… Którą kocham…- powiedziałaś cicho sama do siebie. Nie wiedziałaś jednak, że cały czas ktoś Was obserwował.

Obserwował Cię On…

Który zmieni Twoją rzeczywistość…

Może chociaż na chwilę.

~*~

Kochane, za szybko skazałyście Emm na śmierć. :)

Jeszcze mam kilka pomysłów w głowie, więc spokojnie- poznęcam się jeszcze 

troszkę nad Jej losem. :D 

Dziękuję za poprzednie komentarze. 

I przepraszam za to coś u góry... Nudno się porobiło, wiem...

Widzimy się we środę! <3