07.- „Ty mnie nigdy przecież nie kochałaś…”

„Każdy ma problemy i idzie pod górkę.

 Tylko niektórzy mają Mount Everest,

 a inni pagórek.”

~*~

Żadne z Was nie wiedziało nawet, kiedy Wasze usta złączyły się w namiętnym pocałunku, który dał upust Waszym emocjom, które szargały Wasze ciała. Tęsknoty. Namiętności. Pragnienia. Zranienia. Mową tego, co niewypowiedzialne. Potrzeby miłości, lecz to było głównie w Twojej osobie.

To Ty potrzebowałaś miłości, choć nikogo nie potrafiłaś nią obdarzać.

Kto by pomyślał, że najtrudniejsze będzie rozszyfrowanie swoich własnych uczuć? Z jednej strony chciałaś obdarzyć kogoś miłością. Przytulać i całować każdego ranka. Posyłać zalotne uśmiechy. Każdą łzę dzielić na pół. Darować Mu każdy dzień ze swojego życia. Każdą minutę, sekundę. Każde uczucie. Uśmiech. Łzę. Mrugnięcie…

 Patrzyłaś Stefanowi głęboko w brązowe i zakłopotane oczy. Stał się Twoją me­lodią, która wpra­wiła przez chwilę twe ser­ce w zakłopo­tanie... Me­lodią sub­telną i jasną niczym dźwięk kryształków ocierających się o siebie na wiet­rze, pośród noc­nej ciszy la­ta, nab­rzmiałej tęsknotą ocze­kiwa­nia...

Oczekiwania, ale na co? Na lepsze jutro? Na życie u Jego boku?

Po co obudziła się w Tobie ta iskierka nadziei?

Przecież wiesz, że doprowadzi ona tylko do bólu i zawodu…

Czułaś, że robisz się czerwona. Ogarnął Cię wstyd. Wstyd za to co zrobiliście.

 Co byłoby, gdy ktokolwiek zobaczyłby tą sytuację?

Jak poczułaby się Sylvia?

Była dla Ciebie taka dobra…

Niena­wiść i za­wiść są naj­sku­teczniej­szym i naj­częstszym bodźcem do działania.

A Ty nawet wewnątrz siebie nie potrafiłaś przyznać się, że nienawidzisz Sylvii…

Nienawidzisz, bo w twoim mniemaniu ‘zabrała’ Ci Stefana…

Ale Emm… Ty sama wypuściłaś Go z rąk…

Nie wiadomo dlaczego, położyłaś delikatnie swoją dłoń na policzku Stefana i pogładziłaś nią skórę chłopaka.

W Twoich oczach zgromadziły się łzy. Nie zwracając na nic uwagi, wypełzłaś z wanny, omal nie poślizgując się o mokrą podłogę. Przed upadkiem uchronił Cię jedynie Stefan, który przyglądał się dokładnie każdemu Twojemu ruchowi. Z precyzją chirurga. Z uwagą, jaką rzadko spotkać na co dzień.

Natychmiastowo udałaś się na drugie piętro. Za Tobą, jak cień, skradał się Stefan. Nie mówił nic. Cisza, która panowała, potrafiłaby dobić jeszcze umarłego. Atmosfera stała się nie do zniesienia.

Najgorsza cisza jaka mogła nastać. Żadne z Was nie wiedziało co robić… Co mówić…

Działaliście pod wpływem chwili. To ona przejęła kontrolę nasz Waszymi ciałami. Umysłami. Uczuciami.

-Co robisz?- zapytał zdezorientowany, widząc że wzięłaś torbę i zaczęłaś pakować swoje rzeczy.

-Nie powinnam nigdy się tutaj wprowadzać- wydukałaś ledwo przez łzy.- Przepraszam Cię… Przepraszam… To co się stało…- nie potrafiłaś znaleźć żadnego słowa, a nadal rozpaczliwie wręcz pakowałaś niedbale swoje rzeczy.

-To co?!- powiedział o dwa tony wyżej niż zwykle, zatrzymując Cię i chwytając za ramiona.

-Nie powinno mieć nigdy miejsca!- rozpaczliwe wykrzyczałaś i wyrwałaś się Stefanowi.- To nigdy nie ujrzy światła dziennego- spojrzałaś na niego dokładnie podkreślając każde słowo. Na twarzy bruneta zobaczyłaś wyraz ulgi. Zupełnie tak, jakby ktoś zrzucił z jego pleców dziesięciokilogramowy worek.

Stanęłaś w miejscu. Nie mogłaś uwierzyć w to, co widziałaś. Co czułaś… Jak bardzo Cię to zraniło…- To nic dla Ciebie nie znaczyło, prawda?- nie wytrzymałaś i zapytałaś w końcu.

-Nie- odpowiedział krótko i pewnie, nie wahając się ani chwili z odpowiedzią.

Po raz kolejny ktoś zasadził kopniaka w Twój brzuch.- Zależy mi tylko i wyłącznie na Sylvii. Kocham Ją ponad wszystko na świecie- dodał, tak samo pewnie jak przed momentem.

-To po jaką cholerę mnie całowałeś?!- wybuchłaś, nie mogąc wytrzymać natłoku uczuć, które w Tobie buzowały.

-Tak wyszło… Właściwie sam nie wiem jak…- usłyszałaś.- Emma… Ja Cię naprawdę kiedyś kochałem… Byłaś dla mnie całym światem. Usychałem, kiedy nie widziałem Cię pięć minut. Byłaś spełnieniem wszystkich moich marzeń i potrzeb. Jednak z czasem zrozumiałem, że moja miłość do Ciebie nie wystarczyłaby, aby stworzyć jakikolwiek związek. Ty mnie nigdy przecież nie kochałaś…- zrobił krótką pauzę- Szkoda tylko, że dotarło do mnie to tak późno…

-Co?!- wykrztusiłaś.- Co Ty mówisz?! Słyszysz się?!- prawda boli, prawda? No, ale tak… Najlepszą obroną jest atak, Emm.

-Gdybyś mnie kochała, nie wyjechałabyś bez słowa. Przez te pięć lat nie odezwałaś się ani jednym słówkiem. Ba, nawet smsa nie wysłałaś. Tak po prostu z dnia na dzień, wyjechałaś sobie i mnie zostawiłaś. Tak nie robią zakochani ludzie, w szczególności  w stosunku do osoby, którą kochają- odpowiedział na Twoje rozpaczliwe pytanie pewnie i swobodnie, pogodzony z tym co było.

-Masz mi coś jeszcze ciekawego do powiezienia?!-  słowa Stefana  były strzałem prosto w serce. Ono teraz krwawiło. Płakało. Rozpaczało. Tylko, czy było to na miejscu?

 Nie potrafiło myśleć rozsądnie. Działało pod wpływem chwili.

-Tak… Powinienem Ci to powiedzieć- zaczął wymierzać kolejny strzał w Twoje serce.- Żałuję, że Cię poznałem… Żałuję, że tamtego dnia dałem ponieść się zazdrością, która mną szargała.

-Zazdrością?- nie zrozumiałaś go do końca.

-A pamiętasz jeszcze Jensa?- kiwnęłaś głową.- Wtedy nie mogłem dopuścić, żeby miał coś, czego nie mam ja… Ale wiesz co jest w tym wszystkim najzabawniejsze? Że w ciągu sekundy, zabujałem się w Tobie po uszy. To było wręcz dziwne z mojej strony…- spojrzałaś na Niego zgorzkniale, ocierając łzy. Szybko spakowałaś rzeczy Niclasa i wybiegłaś z domu Stefana i Sylvii, trzaskając za sobą drzwiami. Wreszcie dowiedziałaś się całej prawdy, a wiesz co dręczyło Cię wtedy najbardziej? Że Stefan w wielu rzeczach miał rację, a prawda bolała Cię najbardziej. Nie mogłaś pogodzić się z tą mniej doskonałą stroną siebie. Starałaś się być perfekcjonistką pod każdym względem, ale kiedy w grę wchodziły uczucia, nie potrafiłaś sobie z tym wszystkim radzić…

Przeprowadziłaś się z Niclasem do rodziców. Cała Wasza czwórka gnieździła się, jak w puszcze sardynek, ale co miałaś innego zrobić? Iść z dzieckiem na dworzec albo pod most? Jednak trzymałaś się dobrej myśli. Miałaś nadzieję, że jak najszybciej wyprowadzisz się od rodziców. Znalazłaś przecież dobrą pracę. Jedyną jej wadą były częste delegacje, jednak Niclasem w tym czasie opiekowała się Sylvia.

Gdyby nie ona… Co by z Wami było, Emma? Znalazłaś w końcu przyjaciółkę, której nie miałaś nigdy.

A Ty co zrobiłaś? Całowałaś jej faceta…

I co jeszcze?

W duchu Jej nienawidziłaś…

Ty naprawdę nie miałaś uczuć… Najważniejsze jednak było to, że nie zaszło jeszcze tak daleko… To był przecież tylko pocałunek. Nic nie znaczący dla Was pocałunek… Znaczy, dla Stefana na pewno. A dla Ciebie?  Dla Ciebie znaczył… Znaczył i to cholernie dużo…

Co było najgorsze? 

To uczucie stracenia czegoś, czego i tak nigdy nie miałaś… Tak jakby ktoś zgasił ledwo co tlące się w Tobie uczucie.

…

Dzień jak co dzień. Dziś miałeś spędzić dzień z Angelą i Niclasem. Strasznie lubiłeś spędzać czas z tymi dzieciakami. W ich świecie wszystko było proste, beztroskie.

Nie widziałeś Emmy od tamtego pamiętnego dnia i epizodu, który między Wami zasiniał, ale wiedziałeś, że tak jest lepiej dla wszystkich.

 Podziwiałeś w szczególności Sylvię.

To, jak pomagała Emmie we wszystkim było niesamowite. Ona była niesamowitą dziewczyną. Podziwiałeś Ją i nadal zadawałeś sobie jedno pytanie: „Dlaczego Ona chce jeszcze ze mną być, po tym co Jej zrobiłem?”.

Stefan, odpowiedź jest prosta. Ona Cię kocha. Tylko dla miłości nie ma żadnych przeszkód…  Prawdziwej, szczerej, słodkiej i dojrzałej miłości, która ogarniała serca Waszej dwójki.

Ale co się stanie, kiedy pojawi się ktoś trzeci?

Nieproszony i dużo wnoszący do Waszego życia.

Prawdopodobnie ktoś, kto może wszystko zniszczyć…

Z zimną krwią i bezwzględnością…

-Stefan, jak to jest lecieć tak wysoko i daleko na nartach?- zapytał Cię Niclas, kiedy siedzieliście w kawiarni i jedliście lody. Kogoś Ci przypominał.

 Nie, nie Emmę. Jeszcze kogoś innego… Kogoś znajomego…

Ale to tylko głupie wrażenie jakich pełno w życiu…

Może tym razem się nie myliłeś?

-To cudowne uczucie, ale trzeba też dużo trenować...- odpowiedziałeś pogrążony w myślach.- A Ty lubisz jeździć na nartach?- zapytałeś chłopca.

-Nie. Nie umiem, bo jeszcze nigdy nie jeździłem- odpowiedział Ci.- A nauczysz mnie, kiedy spadnie śnieg?- zapytał, a Twoje serce urosło w ciągu sekundy.

-Tak… Obiecuję…- odpowiedziałeś poruszony. – Masz już w końcu cztery lata, najwyższy czas zacząć naukę jazdy na nartach- uśmiechnąłeś się wesoło.

-Mam pięć lat- poprawił Cię i wziął się za spożywanie swojej porcji lodów.

Z wrażenia upuściłeś łyżeczkę, którą przed momentem trzymałeś jeszcze w ręce. Emma mówiła Ci przecież, że Niclas ma cztery lata… Nie pięć. Co miało na celu Jej kłamstwo? Dlaczego to zrobiła? Co chciała ukryć?

Później jeszcze cały dzień o tym myślałeś.

Patrząc na Niclasa, nie mogłeś uwierzyć, że Twoje podejrzenia mogłaby okazać się prawdziwe.

Czy to zmieniłoby Twoje życie? Ależ oczywiście.

Byłeś pewien, że na lepsze. Miałbyś wówczas syna. Niezwykłego syna.

Patrzyłeś jak Angela i Niclas grają w jakąś grę na konsoli.

Z rozmyślań wyrwał Cię dopiero dźwięk dzwona do drzwi.

 Rozkojarzony, zwlekłeś się z kanapy a po otworzeniu drzwi nie mogłeś uwierzyć własnym oczom. Nie widziałeś Jej sporo, sporo lat.

 Naprzeciw Ciebie stała blond włosa, niska, szczupła kobieta. W Jej brązowych czach, odbijał się Twój obraz.

 To była siostra Emmy, Mia.

 Kompletnie nie znałeś powodu jej wizyty. Nie rozumiałeś jej wizyty. Nie potrafiłeś nawet w racjonalny sposób myśleć o Jej wizycie…

To wszystko było dla Ciebie kompletnie niezrozumiałe. Dziwne.

Stałeś zakłopotany i zdezorientowany, patrząc niedowierzającym wzrokiem na blondynkę, która gotowała się od środka.

-Słyszałam, że jest u Ciebie Niclas- odezwała się pierwsza.- Przyszłam go odebrać- oznajmiła.- Niclas!- zawołała.

-Nie oddam Ci go- zareagowałeś natychmiastowo.

-Ciocia!- rozległo się wołanie Niclasa, który po chwili stał już przytulany do Mii. Zostałeś postawiony pod ścianą. Musiałeś oddać Jej małego, mimo że tak bardzo nie chciałeś…

-Niclasku, pójdź ubrać butki i kurtkę i idziemy do domu- powiedziała, a chłopiec posłusznie spełnił jej prośbę.- Kraft…- spojrzała na Ciebie „spode łba”.- Trzymaj się z daleka od mojej siostry i małego, jasne?!- warknęła.

-Że co?- upewniałeś się, czy na pewno dobrze usłyszałeś.- Ty nie będziesz mi w NICZYM rozkazywać- dokładnie zaakcentowałeś słowo „niczym”.

-Ja Cię tylko ostrzegam- odpowiedziała nieco rozdrażniona.- Moja siostra jest najdzielniejszą osobą jaką znam, ale nie pozwolę, żeby ktoś jeszcze raz Ją zranił, rozumiesz?!

-Ohoho, święta się znalazła. A Ty myślisz, że to co kiedyś zrobiłaś nigdy nie ujrzy światła dziennego?- nie wytrzymałeś.- Najciemniej zawsze po latarnią.

-Niclas!- zawołała, a w jej oczach zauważyłeś łzy.- Chodź już- potem obróciła się na pięcie i wyszła razem z Niclasem, trzymając małego za rękę.

Odprowadzałeś ich sylwetki wzrokiem, nadal zachowując w swojej głowie nadzieję…

Co ona przyniesie Ci w przyszłości, zobaczysz z biegiem czasu…

…

-Cześć, wróciłam- właśnie tak przywitałaś się ze swoją ‘przyjaciółką’, kiedy wróciłaś z tygodniowej delegacji i od razu postanowiłaś odebrać Niclasa od Sylvii.

Byłaś jej niezwykle wdzięczna za to, co dla Ciebie robi.

Była za dobra na ten świat… Za dobra… A na pewno już na Twoje oziębłe serce, które potrafiło tylko wykorzystywać Jej dobroć…- Strasznie Ci dziękuję, że zaopiekowałaś się Niclasem. Gdyby nie Ty, nie wiem co bym zrobiła.

-Miło Cię widzieć- drobna szatynka uśmiechnęła się do Ciebie.- Myślałam, że wiesz, że parę dni temu Niclasa wzięła od nas Twoja siostra- powiedziała.

-Mia?- zapytałaś zaskoczona.

-No tak- odpowiedziała krótko.

-No to może zapomniała poinformować mnie o tym szczególiku… - rzuciłaś zamyślona.- W każdym bądź razie i tak Ci bardzo dziękuję, kochana.- uścisnęłaś Sylvię.- Wobec tego zapraszam Cię jutro, jak się już trochę ogarnę, na kawę- uśmiechnęłaś się, po czym krótko pożegnałaś się z dziewczyną i… I kompletnie nie miałaś pojęcia gdzie szukać Twojej siostry z Niclasem.

Jak się potem okazało, Mia, wynajęła Wam mały domek na skraju miasta, a Ty dostałaś potem niezłą burę od Niej za to, że nie powiedziałaś Jej o swoich problemach finansowych.

Ale co poradzić na to, że nie potrafiłaś mówić wprost o tym, co Cię męczy?

Taka już Twa natura… Ciężka, ale czy to sprawiało, że wyjątkowa?

Dom, który posiadałaś tylko i wyłącznie dzięki siostrze, był cudowny. Tak, jakby wyjęty z Twoich marzeń.

Ciepłe kolory wypełniały każdy pokój.

Posiadał przestronny przedpokój, średniej wielkości kuchnię oraz sporą jadalnię. Czułaś się momentami jak w pałacu.

 I to dzięki Twojej starszej siostrze… Przynajmniej Ona starała się jakkolwiek pomóc, kiedy reszta rodzeństwa zawodziła... 

Co byłoby z Tobą, gdyby nie Ona? T

eraz miałaś czas na rozmyślania. Niclas już spał, a  Ty siedziałaś na kanapie z kubkiem gorącej herbaty w ręce, patrząc na ogromne akwarium słonowodne, w którym pływają małe, niezdarne rybki.

Niebawem usłyszałaś dzwonek do drzwi. Zdziwiłaś się. Nikt nie znał przecież Twojego adresu…

Nikt, oprócz Mii, nie wiedział, że tutaj mieszkasz… A jednak się myliłaś…

Otworzyłaś i zobaczyłaś przed sobą Stefana, któremu w oczach płonęło zdeterminowanie, pewność siebie i rządza… Rządza czegoś, ale Ty nie wiedziałaś jeszcze czego… Jeszcze…

-Co Ty tutaj robisz?- zapytałaś, nie oszczędzając zdziwienia. Chłopak wszedł bez słowa do środka, po czym opadł na skórzaną kanapę w salonie, ukrywając twarz w dłoniach i ciężko wzdychając.- Stefan, Ty jesteś pijany?- podeszłaś bliżej, dokładnie obserwowując chłopaka.

-Niclas jest moim synem?- zapytał bez ogródek, głośno i wyraźnie akcentując każde słowo. Język stanął Ci kołkiem w gardle. Patrzyłaś na Niego z przerażeniem i rozpaczą wypisaną na twarzy.- Pytam po raz kolejny: CZY NICLAS JEST MOIM SYNEM?!-  Jego ton był podobny do krzyku. Zwiesiłaś głowę w dół. Kompletnie nie wiedziałaś co powiedzieć, jak się zachować.

Powiedzieć prawdę czy skłamać?

Uciec czy wyrzucić Stefana z domu?

Błądziłaś w swoich myślach a opcji do rozważania było za dużo, a czasu jednak za mało…

- Czyli to prawda… Niclas jest moim synem!- tym razem krzyknął.

-Zamknij się!- zareagowałaś natychmiastowo.- Mały teraz śpi! Nie chce żebyś obudził go jakimiś bezsensowymi wrzaskami- zaciągnęłaś go w głąb domu, do kuchni, aby Stefan znajdował się jak najdalej od sypialni Niclasa.- Poza tym co Cię w ogóle obchodzi, co? Przecież żałujesz, że mnie poznałeś!- nie wytrzymałaś.

-Co nie zmienia faktu, że dziecko nie jest niczemu winne! Chce uczestniczyć w życiu Niclasa!

-Nie będziesz! Nie będziesz się nawet z nim zadawał!- wymachiwałaś mu rękami przed nosem, jak zupełna idiotka. Z boku Wasza kłótnia musiał wyglądać naprawdę zabawnie, jednak Wam wcale nie było do śmiechu.

-Ha! Zobaczymy. Emma, spotkamy się w sądzie, obiecuję Ci to- odgryzł się.- Będę walczył o małego! Ja tego tak nie zostawię!- obrócił się na pięcie i zmierzał  w stronę drzwi.

-Nie będziesz!- zsunęłaś się do meblach kuchennych, zataczając się łzami.- Nie będziesz, bo to nie  Twoje dziecko Stefan!- spojrzał na Ciebie zgorzkniałym wzrokiem. Sądził, że mówisz prawdę. Zatrzymał się w miejscu i zamknął na chwilę swe powieki, chcąc zapewnie uporządkować swe myśli.

 Niedługo po tym wyszedł, nie mówiąc ani słowa, a Ty nadal płakałaś w kuchni, zastanawiając się czy na pewno postąpiłaś słusznie…

Teraz zaczęłaś mieć wątpliwości czy Twoja decyzja niczego nie zniszczy w życiu Twojego synka w przyszłości.

Zawsze byłoby to jakieś wyjście…

Zabezpieczenie w przyszłości.

-Mamusiu…- usłyszałaś cieplutki i zmartwiony głosik Niclasa, którego zapewne musiał obudzić Twój szloch.- Dlaczego płaczesz?- przysiadł się obok Ciebie.

Spojrzałaś jedynie na chłopczyka, pogłaskałaś Go po zgrabnej główce i wzruszyłaś ramionami, nie wiedząc kompletnie co powiedzieć.- Angela mówiła, że dziewczyny często płaczą przez chłopaków…- powiedział znowu.- To prawda?- spojrzał na Ciebie swoimi zaspanymi, brązowymi oczkami.

Ty znowu wzruszyłaś ramionami, zaskoczona słowami syna.- Wiesz co, mamusiu? Ja jak dorosnę, to nigdy nie sprawię, że jakakolwiek dziewczyna będzie przeze mnie płakać, wiesz?- uśmiechnęłaś się przez łzy. Powaga i dojrzałość, jaką włożył w wypowiedzenie tych słów, była cudowna.

-Wiem, synku, wiem…- odezwałaś się po raz pierwszy.- Jesteś wyjątkowy, wiesz o tym prawda?- posłał Ci beztroski, dziecięcy uśmiech.- I pamiętaj, że Cię kocham najmocniej na świecie- przytuliłaś chłopca mocno do siebie, próbując opanować napływ łez, który gromadził się w Twoich oczach.- Wiesz co? Obiecuję zabrać Cię na zawody skoków narciarskich- wpadłaś na pomysł. Pomyślałaś, że tak mogłabyś wprowadzić nieco więcej rozrywki do życia Niclasa.

Zwłaszcza, że zauważyłaś, iż chłopiec coraz bardziej zaczął interesować się owym sportem.

-Jest lato- odpowiedział z rozbawieniem.

-Ale są też skoki w lato- pogładziłaś jego policzek.- Określa się to jako LGP. To co chcesz jechać?- uśmiechnęłaś się przymusowo.

-Tak!- rozradował się.

- A teraz idź spać, dobrze? Jest już późno a jutro trzeba iść do przedszkola- uścisnął i ucałował Cię w policzek na dobranoc, po czym powędrował ziewając po drodze do swojego pokoju.

 Odprowadzałaś Go tylko wzrokiem.

Nie minęło pięć minut, kiedy w Twoim domu po raz kolejny rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi.

 Klnąc lekko pod nosem, poczłapałaś niezdarnie do drzwi, żeby owy gość nie obudził Niclasa. Byłaś niemalże pewna, iż za drzwiami stać będzie Stefan.

-Daj nam spokój. Niclas…- zaczęłaś, lecz skończyłaś wpół zdania, kiedy zobaczyłaś u swoich drzwi zapłakaną siostrę, która po chwili wpadła w Twoje objęcia.- Mia, co się stało?- zapytałaś, gładząc blondynkę po plecach.

-Muszę Ci coś powiedzieć…- wyszlochała ledwo.

~*~

Ha! I jest. :D

Nie wiem jakim cudem to dzisiaj napisałam, ale jest. :)

Ciężki tydzień… Bardzo, bardzo ciężki…

A z racji, że nadchodzący tydzień zapowiada się jeszcze gorzej, nie wiem kiedy dodam tutaj następny rozdział.

U Was będę starała się być na bieżąco, więc spokojnie.

Jeśli jednak mnie nie będzie gdzieś- to bez obaw. Obiecuję, że kiedy ścisk się skończy, szybko nadrobię. ^^

Dziękuję. Przepraszam. Zachęcam do komentowania. ;))

Ściskam,

Klaudia. ;*

Kto nie był, zapraszam na kolejne Odsłony Codzienności. :) 

Wiążę z Tobą codzienność. ♥