06.- „Ciężko jest próbować żyć bez głębszych uczuć i wyobrażeń.”

„Ten chłopiec od daw­na był cho­ry

 na miłość.”

~*~

Znalazłaś się na miejscu, ledwo przemierzając szpitalne korytarze.

Czułaś, że kiedy już zobaczysz Niclasa, zemdlejesz.

To co działo się z Twoim ciałem, było nie do pojęcia. W ciągu ułamka sekundy stało się ono Tobie całkiem obce, nieposłuszne.

 Nie potrafiłaś dopuścić do siebie myśli, że ktokolwiek albo cokolwiek mogłoby skrzywdzić Twojego ukochanego, małego synka, który był dla Ciebie całym światem.

Zobaczyłaś go w końcu. Siedział w dyżurce pielęgniarek, czekając właśnie na Ciebie.

Uśmiechnął się lekko do Ciebie. Ty znowu, nie potrafiłaś odwzajemnić tego gestu. Twoje serce biło jak oszalałe, a w płucach znajdowało się zbyt mało powietrza niż powinno. Podeszłaś delikatnie do chłopczyka, po czym usiadłaś u jego boku wpatrując się w rękę Niclasa, która była w gipsie. Przytuliłaś synka i zaczęłaś gładzić jego brązowe włosy.

Spod Twoich powiek, wydostały się łzy. Tak bardzo się bałaś… Lęk, który czułaś… Tak niewyobrażalnie ogromny…

Strach wal­czy al­bo rzu­ca się do ucie­czki, a co z lękiem, który także jest wszechobecny w naszym życiu?

 Lęk pot­ra­fi na­wet zabić…

-Co się stało?- zapytałaś w końcu, wycierając pojedynczą łzę, która spływała po Twoim policzku.

-Huśtaliśmy się na huśtawce i spadłem- wyjaśnił szybko, prosto i zwięźle.

Jeszcze raz spojrzałaś ze łzami w oczach na Niclasa, po czym po raz kolejny go przytuliłaś.

-Do wesela się zagoi- zdołałaś wydukać.- Wracajmy do domu. Już masz chyba dosyć szpitala, co?

Po piętnastu minutach byliście już w Waszym mieszkanku. Pragnęłaś teraz położyć się i chociaż na chwilę odpocząć od tego wszystkiego. To był naprawdę bardzo ciężki dzień, który zdołał wycisnąć z Ciebie wszystkie siły życiowe.

Pytanie: czy na pewno byłaś zmęczona fizycznie? Może doskwierało Ci zmęczenie psychiczne?

Ciężko jest próbo­wać żyć bez głębszych uczuć i wyobrażeń.
Choć przez większość cza­su wy­daje się, że jest dobrze,
przychodzi  jednak dzień, który wszys­tko zmienia i ro­bi nadzieje na coś niemożliwego. I tak też było w Twoim przypadku, Emm.

Jednakże, nie było dane Ci długo odpocząć…

W salonie nadal czekała na Ciebie kobieta, którą zostawiłaś i pojechałaś do szpitala po Niclasa. Głupio się zachowałaś. Wiesz o tym. Ale czy jest cokolwiek innego i równie ważnego , kiedy dowiadujesz się, że Twoje dziecko jest w szpitalu?

Wówczas wszystko traci na swojej wartości. Każda sprawa.

Pojawiają się tylko klapki na oczach, widzisz i myślisz tylko o swoim dziecku. Skarbie, dla którego poświęciło się wiele…

W Twoim przypadku- praktycznie wszystko…

-Jak wysokie jest zadłużenie moich rodziców?- zapytałaś, podczas rozmowy z kobietą.

-Siedemdziesiąt tysięcy euro- odpowiedziała krótko. Ukryłaś twarz w dłoniach.

Twoi rodzice siedzieli w długach po uszy, nie mieli pracy, żadnych oszczędności… Nic.

 Nic oprócz miłości, którą siebie nawzajem darzyli. Czego nie rozumiałaś...

Albo nie chciałaś…

Bo zazdrościłaś, że ludzie mają to, czego nie będziesz miała nigdy Ty…

I teraz to wszystko spadło na Ciebie. Musiałaś jakoś im pomóc.

Tylko Ty miałaś jeszcze na utrzymaniu Niclasa… Ktoś powie: „Masz siostrę milionerkę, dlaczego nie poprosisz jej o pomoc?”. To proste. Ona jest skłócona z rodzicami.

 A poza tym… Wszystko co masz teraz, zawdzięczasz właśnie Jej. Nawet Niclasa, bo gdyby nie Ona, usunęłabyś tę ciąże. To właśnie Mia przyczyniła się do tego, że Twój najcenniejszy skarb, w osobie Niclasa, jest na tym świecie i możesz patrzyć jak dorasta, jak się cieszy, pracuje na swoje sukcesy… Jaką niewinną miłością obdarza Cię mały brunet.

Ale to również dzięki Twojej siostrze mogłaś uczyć się w trakcie i po ciąży. To ona utrzymywała Cię przez ten czas. Gdyby nie było Jej, nie wiadomo co działoby się z Tobą.

Sądzę, że wiesz…

Nie byłoby Niclasa… Ciebie też nie…

Bo niektórych wyborów i uczynków nie da się cofnąć ani naprawić…

One siedzą w głowie, na każdym kroku dobijając człowieka.

Gryząc, w postaci wyrzutów sumienia…

Łez, które wydostają się spod powiek…

Pierwszy dzień pobytu w Austrii i od razu kłopoty. Wszystko zwaliło Ci się na głowę w jednym momencie.

 Tych problemów było za dużo…

 To życie było za trudne…

Uczucia, które Cię ogarniały niczego nie ułatwiały. A wręcz przeciwnie… Wszystko komplikowały. Pragnęłaś teraz znaleźć w kimkolwiek jakieś oparcie, ale nikogo takiego nie było… Nadszedł w życiu ten moment…  Taki moment, w którym sama nie wiesz co czujesz. Kiedy gubisz się we własnych myślach. Gdy kogoś Ci brakuje, ale wszystkich od siebie odrzucasz…

Dlaczego nigdy nikogo nie ma, kiedy ma się prawdziwe kłopoty?

-Cześć- usłyszałaś a przed Tobą stał uśmiechnięty Stefan, który trzymał na rękach Angele.- Wybacz niezapowiedzianą wizytę, ale Niclas zostawił w parku swoją piłkę i oczywiście Angela musiała ją niezwłocznie zwrócić. Wiesz… Inaczej świat by się zawalił…- wywrócił oczami.

-No pewnie, że by się zawalił. Niclas nie może żyć bez swojej ukochanej piłki- uśmiechnęłaś się ciepło do dziewczynki.- Wejdźcie.

-Naprawdę jeszcze raz bardzo Cię przepraszam, ale Angela jest naprawdę uparta…- powiedział, kiedy byliście już na osobności. Siedzieliście na tarasie, popijając sok pomarańczowy. Chciałaś tyle rzeczy powiedzieć, usprawiedliwić się, wyżalić się… Poczuć bliskość i wsparcie bliźniego. Ale w tym momencie tak jakby odebrało Ci mowę… Nie potrafiłaś wykrztusić ani pół słówka ze swojego gardła.

Co tak na Ciebie zadziałało?

Wspomnienia? Obecność Stefana?

-Nic się nie stało…- tyle zdołałaś z siebie wydukać.

-Wybacz, że pytam… Ale czy coś się stało?- zapytał, dokładnie Ci się przyglądając. Przejrzał Cię  od razu. On naprawdę doskonale Cię znał. Nie zapomniał jaka byłaś… To tak, jakby ktoś uderzył Cię w policzek…

Bo Ty Go zraniłaś, uciekłaś, a On nadal tak samo się do Ciebie odnosił.

Z troską, ciepłem…

-Nie…- rzuciłaś.- Znaczy tak…- poprawiłaś się.- Moi rodzice poważnie się zadłużyli i teraz ściga ich komornik…

-I jak rozumiem Ty będziesz musiała spłacać dług?- kiwnęłaś głową.- Ile?

-Siedemdziesiąt tysięcy euro- odpowiedziałaś martwo.

-Pomóc Ci jakoś?- zaproponował szybko, widząc stan w jakim się właśnie znajdowałaś. Kolejny policzek wymierzony w Twoją twarz…

-Nie!- pisnęłaś natychmiastowo. Pomoc od Stefana, było ostatnim czego chciałaś. Nie mogłaś być mu niczego winna. Powiedziałaś mu o swoich kłopotach tylko dlatego, że potrzebowałaś pilnie się komuś wyżalić. To już nie była twoja wina, że na drodze napatoczył się Kraft.

Tak myślałaś… A przynajmniej taki słowami zagłuszałaś swoją podświadomość…

-Zawsze taka byłaś. Nie dawałaś sobie pomóc, bo sądziłaś, że do wszystko musisz dojść sama i już- posłał Ci uśmiech.

Następny policzek…

-A Ty zawsze byłeś taki pomocny- odwzajemniłaś uśmiech.- Pamiętam ten wieczór kiedy przyjechałeś po mnie na tym skuterze, kiedy Jens mnie wystawił- zachichotałaś.- Przyjechaliśmy wtedy do domu dorożką.

-Bo ktoś za wszelką cenę chciał mi dopiec- westchnął.- A tak na marginesie, to ja wtedy wyciągnąłem Jensa z restauracji- uśmiech na Jego twarzy jeszcze bardziej się powiększył.

-Co?- wykrztusiłaś zaskoczona, wspominając i analizując wieczór, który został już dobre kilka lar temu za Twoimi plecami.

- Fajne były te czasy…

-Zgodzę się z tym- potwierdziłaś.

-Stefan!!!- rozległo się wołanie małej Angeli.- Niclas ma niedługo urodziny! Mogę iść? Proszę, proszę!

-A to nie mnie musisz pytać, a Twojej mamy- odpowiedział łagodnie, ale stanowczo, dziewczynce.- Które urodziny będziemy świętować?- zwrócił się do Niclasa, gładząc jednocześnie jego włoski.

 Ten widok Cię rozczulił.

Twoje oczy zaświeciły się.

To co widziałaś było cudowne.

Ale zauważyłaś, że i również Niclas patrzy z respektem na Stefana.

Dziwnym… Jakby coś przeczuwał…

Ale to niemożliwe.

-Czwarte- odpowiedziałaś szybko, uprzedzając Niclasa.- Dzieci, idźcie się pobawić- i poszły. Odetchnęłaś z ulgą.

Oszukałaś Stefana co do wieku Twojego dziecka…

Ale nie miałaś siły odpowiadać już na żadne inne pytania.  Tłumaczyć…

 Brak siły na nic.

Po prostu, sądziłaś, że tak będzie lepiej  i już, ale czy zrobiłaś dobrze przekonasz się z czasem…

 Jednak, nadal przed oczami stał Ci widok Stefana i Niclasa razem. Zaczęłaś rozmyślać czy nie powiedzieć prawdy ojcu Niclasa… Czy nie spróbować stworzyć z nim szczęśliwej rodzinki. Nawet nie dla Ciebie. Dla Niclasa. Wiedziałaś, że bardzo przeżywa brak ojca.

Zaraz… Nie musi być nim nawet jego biologiczny ojciec. Pragnęłaś stworzyć mu rodzinę, jakiej nigdy nie miał… Nigdy nawet o tym nie myślałaś, ale obrazek sprzed momentu, zmusił Cię do rozmyślań i otworzył oczy. Siedzieliście w dalszym ciągu na tarasie, wpatrując się w zabawę dzieci. Od czasu do czasu, spoglądałaś na Stefana. Przecież było Ci z nim dobrze…

Dlaczego nie spróbować jeszcze raz?

 Może tym razem się uda. Do trzech razy sztuka…

Już miałaś otwierać usta, by coś powiedzieć, lecz ktoś skutecznie Ci przerwał.

-Stefan!- usłyszeliście. Wasze spojrzenia skierowane zostały na chodnik, gdzie ktoś stał i machał Waszej dwójce. Po raz kolejny ktoś wszedł z brudnymi butami w Twoje życie, niszcząc znowu Twoje plany i nadzieje…

Dziewczyną, która wołała do Was z drogi, była Sylvia. Rozpoznałaś ją od razu. Ta sama Sylvia, którą Stefan rzucił w przeszłości dla Ciebie oraz ta sama, która dowiedziawszy się całej prawdy, uprzykrzała Ci życie w pracy.

Emma, dlaczego poczułaś kopnięcie w brzuch, kiedy przeszło Ci przez myśl - albo było całkowicie pewne- że ona i Stefan są znowu razem?

Dlaczego tak idiotycznie się poczułaś?

Dlaczego?

Czyżby nadal zależało Ci na Stefanie, chociaż mogłabyś przysięgnąć na wszystko, że nie?

A może Ty sama nie wiedziałaś co czujesz?

Tak, to chyba najlepsza odpowiedź.

-My się już znamy, wiem…- przemówiła brązowooka brunetka, patrząc na Ciebie ciepło.- Ale źle rozpoczęłyśmy tą znajomość. Wiem jak było w przeszłości i chciałam Cię bardzo za to przeprosić- posłała Ci uśmiech i wyciągnęła dłoń w Twoją stronę, którą Ty po chwili słabo i bez przekonania uścisnęłaś.- To Sylvia jestem- jeszcze raz posłała Ci beztroski uśmiech, którego Ty nie potrafiłaś szczerze odwzajemnić a tylko krzywo wykrzywiłaś swe usta, co mogło przypominać niektórym grymas bólu na Twojej twarzy.

Ale nie pomylili by się tak bardzo…

Bolało, piekło od środka…

Właściwie, sama nie wiedziałaś co…

-Emma- odpowiedziałaś po chwili.

Nie zauważyłaś nawet potem kiedy Wasza rozmowa zeszła na inne, ciekawe tematy. Byłaś nieobecna… Błądziłaś gdzieś w swoich wspomnieniach sprzed lat…

Błądziłaś i nie potrafiłaś odnaleźć właściwej drogi.

Czy kiedykolwiek wyjdziesz z tego labiryntu uczuć?

Sylvia była naprawdę bardzo miłą i otwartą osobą, a przede wszystkim- zupełnym przeciwieństwem siebie, sprzed tych pięciu lat.

 Wiedziałaś co mogło ją zmienić…

Coś, co chciałaś, aby Ciebie też zmieniło…

Miłość Stefana.

Doskonale widziałaś jak On na Nią patrzy. Można rzec, że jak na wybawicielkę. Kiedyś widziałaś w Jego oczach coś takiego, kiedy patrzył na Ciebie w przeszłości. Teraz to spojrzenie, należało do Niej.

Bolało i nie potrafiłaś przyznać, że nie. Straciłaś coś nieodwracalnie, nawet nie wiedząc, że to posiadasz.

-Mamo… Czy ja mam tatusia?- zapytał tego samego wieczoru Niclas, zaraz po wyjściu gości. Siedział przygaszony na kanapie, podpierając chudymi rączkami swoją drobniutką główkę.

Ten widok uświadomił Ci jak bardzo chłopcu potrzebny jest ojciec.

Kiedy Niclas był mały, nie pytał o nic, bo właściwie sam nie rozumiał co się wokół niego dzieje, lecz z czasem tak już nie będzie.

Niclas będzie pytał, dociekał kim i gdzie jest jego ojciec… Tylko… Ty sama na niektóre pytania nie potrafiłaś sobie odpowiedzieć. Do niektórych rzeczy się przyznać. Niektóre rzeczy powiedzieć na głos.

-Synku…- przysiadłaś się do chłopca, głaszcząc jego brązowe włoski.- Twój tata jest…- nie wiedziałaś właściwie co powiedzieć, a przecież coś musiałaś.- Powiedz, czy podoba Ci się nasza mała, ale kochająca się i zgrabna rodzinka?- zobaczyłaś, że chłopczyk kiwa potwierdzająco głową.- Właśnie. Tata to widzi i nie chce psuć tego, co my tutaj mamy- uśmiechnęłaś się sztucznie.- Ale zapewniam Cię, że nie jesteś jakiś inny i masz tatę, który Cię bardzo kocha- przytuliłaś synka do siebie, a spod Twoich oczu wydostały się łzy, które musiałaś niezauważalnie zetrzeć, by Niclas ich nie widział. Wówczas zaczęłyby się kolejne pytania, na które nie miałaś już sił odpowiadać.

Nie miałaś już sił… Tak po prostu… Chciałaś wyjechać z powrotem do Niemiec, gdzie żyło Ci się lepiej. Lżej. Bez ciążących wspomnień u boku. Ale…

Nie mogłaś zostawić rodziców samych sobie. Widziałaś po swoim ojcu, że nie ma już sił opiekować się chorą matką... Byłaś po prostu potrzebna w Austrii.

Tymczasem, na Twoją głowę zwaliły się jeszcze inne kłopoty.

Komornik coraz bardziej domagał się spłaty długów. Postanowiłaś sprzedać mieszkanie.

Tylko w ten sposób mogłaś zdobyć wystarczającą ilość pieniędzy.

 Ale gdzie zamieszkałaś? Albo lepsze pytanie… Z kim zamieszkałaś?  To dopiero ironia i niedorzeczność… Zamieszkałaś z Sylvią i Stefanem. Ale pocieszałaś się jedynie tym, że to Sylvia Ci to zaproponowała a potem systematycznie i z dużym naciskiem do tego namawiała.

Zaprzyjaźniłyście się w końcu… A przynajmniej ona tak myślała…

Ty miałaś do Niej nieco inny stosunek, niż ona do Ciebie, lecz dziwiło Cię jedno.

 To samo budziło w Tobie również respekt do dziewczyny…

 Pozwoliła, żeby była dziewczyna Jej obecnego partnera zamieszkała razem z nimi. Dla Ciebie to było nie do uwierzenia.

To, jak Sylvia ufała Stefanowi, było nie do pojęcia.

 Ty nie potrafiłaś tego zrozumieć…

 A co sprawiło, że ustałaś na jej propozycję? Niclas. On był głównym powodem. Wiedziałaś, że tam będzie miał większą wygodę i lepsze warunki do nauki. Te przyczyny zdecydowały ostatecznie za wszystko.

-Co chciałbyś dziś na obiad?- zapytałaś Stefana, pewnego słonecznego popołudnia, zaraz po tym, kiedy odprowadziłaś Niclasa do przedszkola.

W domu była tylko Wasza dwójka. Sylvia wyjechała na tydzień do Wiednia, odwiedzić rodzinę. Nie wiedziałaś jak ze sobą będzie Wam przez ten czas, lecz było zaskakująco normalnie. Zupełnie tak, jakby nic nigdy między Wami się nie wydarzyło. Jednak… Coś Cię raniło.

A nawet nie coś, a obojętność Stefana co do Twojej osoby.

Czyżbyś była do tego nieprzyzwyczajona?

 Dlaczego nie pogodziłaś się z tym co Cię otaczało?

Co stało na przeszkodzie, Emm?

  Może jednak miałaś uczucia, co?

-Nie wiem, ale musisz wymyślić coś genialnego. Masz w końcu przed sobą nie byle kogo- powiedział dumnie.- Przyszłego Mistrza Świata, Mistrza Olimpijskiego oraz zdobywcę Kryształowej Kuli w przyszłym sezonie- wyszczerzył się.

 Lubiłaś ten uśmiech… Przez te pięć lat nie zmienił się w ogóle…

Lubiłaś, a nawet nie wiedziałaś o tym…

 Ty również posłałaś mu intrygujący uśmiech, zbliżyłaś się do Niego niebezpiecznie blisko, by chłopak nie wiedział co myśleć.

Pokracznie, objęłaś chłopaka.

Czułaś, jak jego serce przyśpiesza.

Po chwili chwyciłaś szklankę wody cytrynowej, która stała na blacie tuż za plecami Stefana i zgrabnym, szybkim ruchem wylałaś zawartość naczynka na włosy chłopaka, który wraz z poczuciem zimnego płynu, podskoczył jak oparzony.

-To tak gratis, aby ugasić Twoje wybujałe ambicje- posłałaś mu triumfalny uśmiech, po czym odsunęłaś się szybko od chłopaka.

Nie spodziewałaś się jednak, że Stefan po chwili weźmie Cię na ręce, zaniesie do łazienki, włoży do sporej wanny, włączy wąż prysznicowy i Twoje ciało spotka się z lodowatą wodą, która była teraz wszędzie.

Na chwilę to Ty przejęłaś inicjatywę i zawiesiłaś się na szyi Stefana, wyrywając mu wąż prysznicowy z ręki oraz wciągając go do wanny. Z szyderczym uśmiechem na ustach, wymierzałaś strumień wody w twarz chłopaka.

-Nie myśl sobie, że jestem taka słaba- odezwałaś się, zakręcając zawór, który doprowadzał wodę do węża. Nawet nie zauważyłaś, że Stefan leży na Tobie okrakiem.

Dostrzegłaś dziwne kołatanie serca. 

Emm, proste pytanie: czy można być szczęśliwym i nieszczęśliwym w jednym momencie? Tak.

 Ty wtedy byłaś.

Byłaś szczęśliwa, bo byłaś tak blisko Niego, ale byłaś zarazem nieszczęśliwa, bo wiedziałaś, że nie możesz z nim być…

 Parzyliście sobie głęboko w oczy, nic do siebie nie mówiąc. Wasze twarzy powoli zbliżały się do siebie.

Nie chcieliście tego, ale to się działo, a żadne z Was nie potrafiło się temu sprzeciwić. Niby jeden moment zapomnienia, a potrafił zmienić Twoje życie…

To nie tak, że nie grałaś fair w miłość.

Po prostu spotkałaś na swojej drodze takich graczy, którzy pokazali Ci co to brak reguł i ciosy poniżej pasa.

Tylko, kim miała być ofiara?

~*~

Ble…

Tyle można powiedzieć o tym rozdziale.

Trochę długo musieliście czekać na tą część, wybaczcie.

Tak się niektóre sprawy na siebie ponakładały, że brakowało chęci, czasu, weny…

Kiedy następny?

Nie wiem, ale mam nadzieję, że zdążę do następnego piątku.

Buziaki. ;*