05.-„ Mimo wszystko coś nie pozwalało Ci zrezygnować, odwrócić się i to wszystko zniszczyć zapomnieniem…”

„Kiedyś pot­ra­fili godzi­nami

pat­rzeć so­bie w oczy,

dziś nie mają od­wa­gi

by choć na se­kundę na siebie spojrzeć.”

~*~

Nie chciałeś mówić „żegnaj”.

 Potrzebowałeś usłyszeć, jak mówi cokolwiek. Cokolwiek…

Nie potrafiłeś nauczyć się życia bez niej… Ale jest tego powód… Życia bez Niej nie było.

Myślałeś, że zapewne nie chciała zrobić tego bałaganu.

 Złamać Twojego serca… Serca, które i tak później długo kochało za dwoje. Kochałeś nieposkładanymi kawałkami serca, które z Niego zostały.

Niby wcześniej słyszałeś piosenki i historie, które wiązały się ze złamanym sercem. Tylko wtedy myślałeś, że to tylko puste słowa. Ale nie… Na własnej skórze przekonałeś się, że to prawda. Twoja klatka piersiowa ciągle bolała. Czułeś jakby całe Twoje wielkie uczucie, wszystkie wspomnienia, obrazy zachowane w głowie, bezlitośnie i brutalnie umierały w Twojej głowie…

 Uważałeś, że to Ty jesteś winny. Tylko Ty…

 Emma wyjechała.

Wyjechała i zostawiła Cię samego, zarazem niszcząc całe Twoje życie.

 Nie zostawiła żadnego śladu po sobie.

Nic.

 Żadnego smsa.

 Żadnego listu.

Żadnego słowa pożegnania.

Szukałeś jej wszędzie gdzie tylko mogłeś. Chciałeś przegrzebać każdy zakamarek świata. Byleby tylko Ją zobaczyć. Odnaleźć. Zobaczyć zielone oczy, który były centrum Twego wszechświata. Usta. Jej malinowe, pełne wargi… Tak bardzo tęskniłeś za ich dotykiem…

Dopiero po trzech miesiącach od jej wyjazdu, brat Emmy, jako jedyny, postanowił Ci powiedzieć, że jednak wyjechała.

 Uciekła od Ciebie.

A Ty przez ten czas miałeś w głowie najczarniejsze scenariusze. Porwanie. Uprowadzenie. Zabójstwo. Wszystko… Tylko nie to, że Cię opuściła. Przerwała więź i uczucie, które Was łączyło… „Was”… A może tylko Ciebie z Jej osobą?

Od tego czasu minęło już pięć lat.

Długie pięć lat, przez które ciężko było Ci się poskładać.

Trudno wrócić do rzeczywistości.

Trudno zaakceptować…

Pogodzić się ze swoim życiem…

Pamiętasz o Niej. Ciągle… Nie zapomnisz. Nie uda Ci się.

Zbyt wiele uczuć włożyłeś w Wasz krótki związek.

 Ale jednak ułożyłeś sobie w końcu życie.

Przełamałeś się po dłuższym czasie i sprzeciwiłeś się uczuciom, które Tobą szargały.

Uczuciom, które o mało co nie doprowadziły, że chciałeś przestać skakać.

Zrezygnować z życia.

Staczać się na samo dno…

Ale według Ciebie nie było już sensu do życia.

Nie było Emmy- nie było niczego.

 To była po prostu czarna rozpacz…

Miłość bez­gra­niczna...

Miłość, która mogła dać Ci bez­gra­niczne szczęście lub bez­gra­niczne cierpienie.

Wybrała to drugie…

W końcu się poddałeś. Nie walczyłeś, nie płakałeś, nie myślałeś. Patrzyłeś obojętnym wzrokiem na to, co Cię otaczało i nie potrafiłeś już zrozumieć o co było to zamieszanie. Nie interesowało Cię już czy ktoś odejdzie albo, czy może zranić. Zgadzałeś się na wszystko. Umarłeś wtedy, sam przyznaj.

W tym wszystkim pomogła Ci… Sylvia.  Twoja była. To ona była z Tobą w najcięższych chwilach, nie oczekując nic w zamian.

Dlaczego?

 Bo Cię kochała. Nie mogła patrzeć, jak walczysz sam ze sobą… Nie radzisz sobie z rzeczywistością. Zastanawiasz się w jaki sposób przetrwasz jutrzejszy dzień… Jak z wesołego i pogodnego chłopaka, przerodziłeś się w ponurą i niechcącą żyć osobę.

Co było potem?

Później i Tobie otworzyły się oczy, że to czego szukasz, masz przecież tuż obok siebie. Miłość. Miłość Sylvii. Miłość, która na początku wystarczyła. Pokonała bariery i tamy, które znajdowały się w Tobie. Poskładała jakoś Twoje serce… Serce na którym nadal była rysa.  Ale czy można żądać od lustra, że po stłuczeniu nadal będzie gładką taflą?

Jednak i Ty ją z czasem, po raz kolejny, pokochałeś. Pokochałeś Sylvię.

A może i nie pokochałeś…

Pomyślałeś, że to tylko Twoje emocje być może odżyły?

Zrozumiałeś, że uczucie, którym darzyłeś Emmę, nie było niczym?

 Żałowałeś, że zostawiłeś ją wcześniej dla Emmy.

Że zraniłeś…

Że czuła się tak, jak czułeś się po zniknięciu Emm…

Że zostawiłeś…

Że zwątpiłeś w uczucia…

…

Siedziałaś znów w tym samym miejscu co pięć lat temu. Jednak to działo się teraz. W teraźniejszości. Stanem, który znajduje się pomiędzy starymi, dobrymi czasami a przyszłością, która była jedną, wielką niewiadomą. Nic nie zmieniona, z takim samym mętlikiem w głowie i przepełniona obawami. Taka byłaś. Nigdy nie spodziewałaś się, że znowu będziesz zmuszona wrócić do Austrii. Odkąd wyjechałaś, nawet nie próbowałaś wracać myślami do tych miejsc, osób… Osoby.  A w szczególności jednej osoby. Stefana… Zdawałaś sobie sprawę, że zraniłaś chłopaka niesamowicie… Nie pozostawiłaś po sobie przecież ani słowa. Żadnej wiadomości. Nic. Po prostu- zero. Jednak, uważałaś to za słuszne. Że brak słów, nie zrani Stefana. Tylko przyznaj się co działo się w długie, samotne wieczory? Siedziałaś pośród czterech ścian, wpatrując się w żarzący się ogień w kominku, jednocześnie tęskniąc… Mimo że się wzbraniałaś przed tym… Z całych sił. Nie dałaś rady. Kolejny powód do gardzenia swoją osobą, Emm?

A co działo się z Tobą podczas męczarni Stefana? Wiodłaś dobre, bogate życie u boku swojej siostry w Niemczech. Na dodatek, teraz nie byłaś sama. Miałaś przy sobie kogoś, kogo kochałaś najbardziej na świecie. Kto będzie na zawsze. Nigdy Go nie opuścisz. Kochasz, kochałaś i będziesz kochać. Na wieki. Nawet po śmierci. Właściwie, tylko jego tak naprawdę kochałaś i kochasz od samego początku. Jest dla Ciebie wszystkim. Całym światem. Niclas. Twój najukochańszy skarb o imieniu Niclas. Niclas Braun. Twój syn.

Od zawsze starałaś się dobrze Go wychować. Patrzenie jak dorasta, rozwija się, jest szczęśliwy, sprawiało Ci nieopisaną radość i satysfakcję. To właśnie wówczas towarzyszyło Ci najlepsze uczucie, jakie miałaś okazję poznać. Zgłębiać. Zatracać się…

I wiesz co? Byłaś dumna sama z siebie, że wychowałaś Niclasa na tak wspaniałego chłopca. Wrażliwość, dobroć biła od Niego na kilometr… Tylko czy to Go kiedyś nie zgubi? A może jest taki tylko teraz? Później wszystkie te wyjątkowe cechy zadusi nastoletni bunt?

Jeszcze jedna kwestia. Co zmusiło Cię do powrotu, zważając, że miałaś tak dobre życie? Choroba rodziców. Twoja mama zachorowała na stwardnienie rozsiane, a Twój ojciec już nie dawał sobie sam rady ze sprawowaniem opieki nad żoną. Czemu rodzicami nie zajęło się Twoje pozostałe rodzeństwo? Nie chciało. Nie chcieli pociągnąć się do tej odpowiedzialności… Woleliby patrzeć, jak ich rodzice cierpią i powoli się wykańczają. Ty, jako jedyna, postąpiłaś słusznie. Ironia losu? Najbardziej oziębła z rodzeństwa, okazała się być jedyną, która zaopiekuje się rodzicami?  

-I jak podoba ci się w Austrii, synku?- zagadnęłaś Niclasa, podczas jazdy samochodem, kiedy zbliżaliście się już do mieszkania, które wynajęłaś Wam na jakiś czas. Mieszkanie, w którym aktualnie mieszkali Twoi rodzice, było zdecydowanie za małe, aby pomieścić cztery osoby.- Dziś pierwszy dzień w nowym przedszkolu.- uśmiechnęłaś się ciepło do Niclasa, patrząc na odbicie chłopca w lusterku. Tak bardzo Ci przypominał właśnie Jego… Te oczka, uśmiech… Nawet we włosach dostrzegałaś podobieństwo. Był po prostu kopią swojego ojca… Aż nie do uwierzenia… Ale po co nadal o Nim myślałaś? Mało Ci było?

Mimo wszystko coś nie pozwalało Ci zrezygnować, odwrócić się i to wszystko zniszczyć zapomnieniem…

-Mamo, nie chcę… Co jak mnie nie polubią?- odpowiedział smutno Niclas, co po części Cię zraniło. Źle czułaś się z tym, że fundujesz mu takie zmartwienia. Ale co zrobić? Musiałaś…

-Niclas…- zaczęłaś, zatrzymując na poboczu samochód.- Na pewno cię polubią i od razu znajdziesz mnóstwo kolegów.- posłałaś dziecku wymuszony, ciepły uśmiech.- A teraz co powiesz ma lody?

-Ale czekoladowe?- podniósł swoje brązowe oczka z nadzieją.

-Oczywiście.- oznajmiłaś, a zaraz po tym wysiedliście z samochodu i poszliście na obiecane lody do pobliskiego parku. Ten spacer nie wiązał się z niczym innym, jak powrotem wszystkich wspomnień. Fala wspominek, uderzyła w Ciebie z niesamowitą siłą. Co krok patrzyłaś, czy czasem zza rogu nie zbliża się do Ciebie Stefan. Nie chciałaś się z nim spotkać już nigdy w życiu… Przerażały Cię pytania, podejrzenia, wątpliwości, które na pewno pojawiłyby się wraz ze Stefanem. A mówią, że otwierając nowy rozdział w życiu uważaj , żebyś nie stracił cennych doświadczeń z poprzedniego.

-Tutaj też będę mógł chodzić do klubiku?- zapytał Cię Niclas, wyrywając jednocześnie Twoją osobę z zamyśleń. O jaki klubik chodziło? Piłkarski. Niclas kochał piłkę a Ty wiedziałaś nawet kto zaszczepił w nim miłość do tego sportu. Ktoś, kto był przy Tobie przez ten czas. Ktoś, kto nic za to nie chciał. Ktoś, kto po prostu się Tobą opiekował, choć Ty tego nie potrzebowałaś. Ale z drugiej strony były tego wszystkiego zalety… Piłka nożna była na pewno bezpieczniejszym sportem niż ten, który uprawiał ojciec  Niclasa…

-Tak, oczywiście.- powiedziałaś szybko, wyrywając się z transu.- Możemy nawet dzisiaj czegoś poszukać. Co Ty na to?

-Tak!- odpowiedział z entuzjazmem, przybijając Ci piątkę.

-Chodźmy już.- wstałaś z ławki, na której siedzieliście.- Twoi nowi koledzy i koleżanki już na Ciebie czekają.- uśmiechnęłaś się znów promiennie, co odwzajemnił również Niclas, podniosłaś wzrok i zobaczyłaś… Zobaczyłaś Stefana, który właśnie podążał w Twoją stronę wraz z małą dziewczynką u swego boku. Trzymali się za ręce i także jedli lody. Nie wiedząc dlaczego, zatrzymałaś się i nie wiedziałaś kompletnie co robić. Uciekać? Nie da się. Przejdziesz obok niego obojętnie? Nie da rady. Udasz, że go nie zauważyłaś? Nie przejdzie. Znajdowałaś się w potrzasku. Pełna nadziei, że może jednak Stefan Cię nie pozna, ruszyłaś trzymając Niclasa za rękę, przed siebie. Spostrzegłaś się, że brunet Cię zauważył. Zmierzył z niedowierzaniem Twoją sylwetkę wzrokiem. Próbowałaś udawać, że Go nie widzisz. Serce w Twojej piersi, z sekundy na sekundę, biło coraz szybciej i szybciej. Przeszłaś obok niego, lecz nie dałaś rady nie spojrzeć na Austriaka ani razu. Minęliście się jak nieznajomi. Osoby, które nigdy nie miały ze sobą do czynienia.

Wtedy poczułaś, że się czerwienisz. Zatrzymałaś się nagle, zamknęłaś oczy, wzięłaś głęboki wdech i wydech, po czym zawróciłaś.

-Stefan? To Ty?- udałaś głupią.

-Emma?- on chyba zaczął bawić się w tę samą grę co Ty…

-Tak.- na tak banalne pytanie odpowiedziałaś tak niepewnie. Brawo, Emma.- Miło Cię widzieć.- posłałaś mu krzywy uśmiech. Widziałaś jak na twarzy chłopaka maluje się coraz to większe zdziwienie i… Obawy? Nie potrafiłaś nic odczytać z Jego twarzy… Nic. Dlaczego? Kiedyś przecież byłaś w tym mistrzynią.

-Ciebie…- przerwał i spojrzał na trzymającego się ciągle Twojej ręki Niclasa.- Was…- poprawił się i posłał chłopczykowi uśmiech.- Was też miło widzieć.

Między Wami zapanowało potem głuche i niezręczne milczenie. Widziałaś, że Stefan nie spuszcza z oka Twojego synka. Tak bardzo chciałaś wiedzieć co Stefan teraz czuje, myśli…  Czy może coś podejrzewa? To była dla Ciebie największa niewiadoma, którą najbardziej pragnęłaś rozwiązać. Ale Ty również spoglądałaś na dziewczynę, która nieśmiało chowała się za Stefanem. Przypominała Ci ona bruneta, który właśnie stał przed Tobą. Byłaś pewna, że to jego córka. Czyli… Musiał teraz z kimś być. A nawet nie teraz, tylko od razu po Twoim wyjeździe, bo ta dziewczynka była w wieku Niclasa. I powiedz… Dlaczego zakłuło Cię w sercu? Przecież nic nie czułaś do Stefana. Właśnie wtedy Twoja podświado­mość sta­ła się wyjątko­wo kreatyw­na, gdy umysł nie potrafił uporać się z doczes­ny­mi koszmarami... Uczuciami… Niepojętymi uczuciami. Jak ta marionetka złożona w chłodnej trumnie. Twe ciało otoczone krwawym lodem, a dusza zamknięta w mroku. Los, który sama sobie zgotowałaś…

-Ja już będę się zbierać…- wydukałaś ledwo, sparaliżowana tą sytuacją.

-Nie, poczekaj.- zareagował natychmiastowo.- Pogadajmy.- kiwnęłaś zgodnie głową, po czym Niclas razem z dziewczynką, którą przed chwilą tak bacznie obserwowałaś, poszli w kierunku huśtawek i piaskownicy. Zazdrościłaś im. Zazdrościłaś, bo podczas kiedy oni będą się beztrosko bawić, nie wiadomo co będziesz znosić Ty… Jednak miałaś nadzieję… Płomyk nadziei, że ta rozmowa nie będzie należała do tych najgorszych. Że jednak Twoja wyobraźnia była zbyt wybujała… Zabawne, jak ludzie instynktownie pragną wierzyć, że wszystko będzie dobrze.  -Gdzie podziewałaś się przez te wszystkie lata?- usłyszałaś z ust Stefana. Nadal na Jego twarzy widziałaś zdziwienie. Nie mógł uwierzyć, że Cię widzi… Ale… Czy  Ty mogłaś uwierzyć, że Ty widziszJego? Nie. Przecież przyrzekłaś sobie robić wszystko, aby go nie spotkać, a potem Ty sama do Niego zagadałaś. Tak. Silna wola i trwanie w swoich postanowieniach, to zdecydowanie nie Twoja mocna strona.

-Byłam u siostry w Niemczech…- powiedziałaś niepewnie. Niby takie proste pytanie, ale przysporzyło Ci tak wiele problemów z odpowiedzią. Bo co miałaś niby powiedzieć? „Wyjechałam, bo zaszłam w ciążę i bałam się odpowiedzialności a wiedziałam, że tam siostra mi we wszystkim pomoże”? Przecież Ty sama przed sobą nie potrafiłaś się do tego przyznać. A prawda i tak nie do końca była taka…

-Masz kogoś?- zapytał z gruber rury, ukradkiem spoglądając na Niclasa, który właśnie bawił się wraz z dziewczynką, którą do parku przyprowadził Stefan.

-Tak.- skłamałaś szybko, nie myśląc o konsekwencjach tego. Tylko po co to zrobiłaś? Co Ci to dało? Broniąc się za wszelką cenę przed smutkiem, zawodem i tego typu uczuciami, wiedz, że bronisz się również przed szczęściem. Zaraz po tym, czułaś, że robisz się czerwona. Nie mogłaś już dłużej tutaj zostać…- Niclas! Chodź już!- zawołałaś szybko do Twojego synka, który momentalnie znalazł się przy Twoim boku.- Będziemy się już zbierać.- zwróciłaś się tym razem do Stefana.- Na małego czeka przedszkole.- spojrzałaś z uśmiechem na Niclasa.- Baw się dobrze ze swoją córką. Do zobaczenia!- dodałaś speszona, po czym ruszyłaś szybko przed siebie, chwiejnie stojąc na nogach.

-Córką?- usłyszałaś za swoimi plecami głos Stefana.- To moja siostrzenica.

-Przepraszam…- uśmiechnęłaś się wstydliwie do chłopaka, po czym obróciłaś się szybko na pięcie i pragnęłaś jak najszybciej zniknąć z pola widzenia chłopaka, ale nie udało Ci się to do końca, gdyż Niclas i siostrzenica Stefana nie chcieli się rozstać. Polubili się. U dzieci wszystko jest takie proste…

-Chyba mamy problem…- odezwał się Stefan, patrząc z uśmiechem na maluchów oraz na Twoją zakłopotaną osobę.- Angela, obiecuję Ci…- spojrzał jeszcze raz na Ciebie.- Obiecujemy, ja i mama Niclasa, że umówimy się jeszcze kiedyś i jeszcze pobawisz się z Niclasem. Obiecujemy?- zwrócił się do Ciebie.

-Tak, tak…- wykrztusiłaś nieobecna. Teraz już bez przeszkód mogłaś zaprowadzić Niclasa do przedszkola. Obawiałaś się jak On zniesie tą zmianę otoczenia, kolegów, szkoły. Wierzyłaś i obiecałaś sobie, że będziesz mu pomagać. Ze wszystkich sił. Nie patrząc na nic… Nie dasz odczuć mu nic złego. Nie dopuścisz do tego. Ale w głowie siedziało Ci jeszcze coś innego. Byłaś teraz skazana na spotkanie ze Stefanem… Przerażały Cię uczucia, które są z tym związane… Bo są uczucia, których nie sposób zabić, mimo że na to zasługują…  Nie rozumiałaś dlaczego czułaś coś takiego, kiedy myślałaś, że Angela to córka Stefana… Przecież już Ci na nim nie zależało… A może oszukiwałaś samą siebie? Nie wiesz. Nie dowiesz się… Bo nie dopuścisz nawet takiej myśli do siebie. Myśli, że Ci na Nim kiedykolwiek zależało…

Moment, kiedy nagle zrobiło Ci się smutno…

-Emma! Hej!-  usłyszałaś w drodze powrotnej, wracając już do domu pogrążona niewiadomymi, których nie potrafiłaś rozwiązać. Podniosłaś szybko wzrok i zobaczyłaś kogoś, kogo nigdy nie chciałaś widzieć. Komu zawsze życzyłaś źle. Czemu się do Ciebie odezwała? Dlaczego zwróciła w ogóle na Ciebie uwagę? Kolejna trudna niewiadoma do rozwiązania przed Tobą…

-Hej…- odpowiedziałaś „na odczep”. Tą osobą była Anke Luft. Prędzej spodziewałabyś się śmierci niż tego, że ona się do Ciebie odezwie, ale u jej boku zobaczyłaś coś jeszcze bardziej zadziwiającego. On trzymał ją za rękę. Wyglądali na bardzo zakochanych i oddanych sobie. Przełknęłaś głośno ślinę. Ten widok Cię zabolał. Kolejny bolesny powrót do przeszłości… Dlaczego przeszłość do ból?

-Kiedy przyjechałaś? Na jak długo zamierzasz zostać w Austrii?- obsypała Cię pytaniami dziewczyna, ale Ty nie patrzyłaś na nią, lecz na młodzieńca, który stał u boku Anke i również patrzył Ci głęboko w oczy.

-Na jakiś czas…- powiedziałaś, czując, że w Twoich oczach wzbiera się fala łez, które zaraz z Ciebie wypłyną.- Wybacz, ale nie mam czasu. Muszę iść.- rzuciłaś i szybko odeszłaś od pary, wylewając przy tym mnóstwo łez. Zaraz po powrocie do Twojego mieszkania, opadłaś bezwładnie na kanapę i zaczęłaś płakać jak małe dziecko. Ostatni raz płakałaś właśnie pięć lat temu… Też tutaj… Też z powodu tej samej osoby… Osób… Ale nie było Ci dane długo zaznać spokoju, gdyż w Twoi mieszkaniu po chwili rozległ się dźwięk dzwona do drzwi. Wycierając swe łzy, otworzyłaś ślamazarnie łzy. Twoje oczy zobaczyły wysoką blondynkę z surowym wyrazem twarzy. Wiedziałaś kim jest ta kobieta. Tej Ci tylko do szczęścia brakowało… Na dodatek po chwili zadzwonił do Ciebie telefon od wychowawczyni Niclasa z przedszkola.

Moment, kiedy nagle zrobiło Ci się smutno. Dusza powoli zaczęła wspominać dawne czasy. Głos w Twojej głowie karcił i potępiał Cię raz po raz.

Nie wszystko da się przeskoczyć, Emm…

-Emma! Hej!-  usłyszałaś w drodze powrotnej, wracając już do domu pogrążona niewiadomymi, których nie potrafiłaś rozwiązać. Które stały przed Tobą. Których rozwiązania się bałaś…

Podniosłaś szybko wzrok i zobaczyłaś kogoś, kogo nigdy nie chciałaś widzieć. Już nigdy.

Kogoś kto potrafił tylko Cię tępić.

Doprowadzać do łez.

Burzyć to, na czym kiedyś Ci zależało.

Komu zawsze życzyłaś źle.

Czemu się do Ciebie odezwała?

Dlaczego zwróciła w ogóle na Ciebie uwagę? K

olejna trudna niewiadoma do rozwiązania przed Tobą…

-Hej…- odpowiedziałaś „na odczep”. Tą osobą była Anke Luft. Prędzej spodziewałabyś się śmierci niż tego, że ona się do Ciebie odezwie, jednakże nie to było tak strasznie raniące, jak to, że u Jej boku zobaczyłaś coś jeszcze bardziej zadziwiającego. Może lepiej „kogoś”…

 On trzymał ją za rękę. Wasze spotkania się spotkały. Serce zabiły szybciej. Nadal widziałaś w Jego oczach to samo co kiedyś. Patrzył i obserwował Cię… Chciałaś sprawić, aby On chociaż na chwilę mógł spojrzeć przez Twoje oczy. Od razy by je zamknął… A dzięki temu? Zrozumiał.

 Wyglądali na bardzo zakochanych i oddanych sobie. Przełknęłaś głośno ślinę. Ten widok Cię zabolał. Kolejny bolesny powrót do przeszłości… Dlaczego przeszłość to ból?

-Kiedy przyjechałaś? Na jak długo zamierzasz zostać w Austrii?- obsypała Cię pytaniami dziewczyna, ale Ty nie patrzyłaś na Nią, lecz na młodzieńca, który stał u boku Anke i również patrzył Ci głęboko w oczy. W dalszym ciągu. Tak samo.

Czujesz, Emma, czujesz…

Dlaczego nie chcesz się do tego przyznać?

Przyznać, że masz uczucia?

-Na jakiś czas…- powiedziałaś, czując, że w Twoich oczach wzbiera się fala łez, które zaraz z Ciebie wypłyną.- Wybacz, ale nie mam czasu. Muszę iść.- rzuciłaś i szybko odeszłaś od pary, wylewając przy tym mnóstwo łez. Czasami życie daje nam porządnego kopniaka, aby potrafić docenić czekające Cię szczęście. Emm! Rozumiesz? Przecież szczęście równoznaczne jest z Niclasem! Nie waż się wylać już nigdy ani Jednej łzy…

Dla małego.

            Zaraz po powrocie do Twojego mieszkania, opadłaś bezwładnie na kanapę i zaczęłaś płakać jak małe dziecko. Ostatni raz płakałaś właśnie pięć lat temu… Też tutaj… Też z powodu tej samej osoby…

Osób…

Dlaczego zapomniałaś, że po każdym dniu trzeba postawić kropkę, przewrócić na następną stronę i zacząć od nowa?

Ale nie było Ci dane długo zaznać spokoju, gdyż w Twoim mieszkaniu po chwili rozległ się dźwięk dzwonka do drzwi.

Wycierając swe łzy, otworzyłaś ślamazarnie drzwi. Twoje oczy zobaczyły wysoką blondynkę z surowym wyrazem twarzy. Wiedziałaś kim jest ta kobieta. Tej Ci tylko do szczęścia brakowało…

 Na dodatek po chwili zadzwonił do Ciebie telefon od wychowawczyni Niclasa z przedszkola.

-Niech Pani przyjedzie do szpitala.- usłyszałaś a wraz z tymi słowami omal nie zemdlałaś. Jakby ktoś odciął Ci dostęp powietrza do płuc…

Momentalnie zrobiłaś się blada. Nie potrafiłaś stabilnie stać na własnych nogach. Twój wzrok nagle zrobił się pusty… Zraniony…

Niclas. Szpital. Śmierć. Coś złego. Kalectwo.

Nie potrafiłaś składnie zebrać myśli.

Nie miałaś pojęcia co robić.

Byłaś cała roztrzęsiona.

Odepchnęłaś z drzwi kobietę, która przed momentem do Ciebie przyszła i wybiegłaś zostawiając Ją w Twoim mieszkaniu. Udałaś się oczywiście do szpitala, gdzie był Twój synek.

 Przepełniona obawami i łzami ledwo co zdołałaś prowadzić samochód.

Krzyczałaś, lamentowałaś, rozpaczałaś w duszy.

Tylko co to da?

~*~

Hej, hej! :D

Uff, udało mi się napisać wreszcie kolejny,

mimo że byłam pewna, że tego dziś nie dokonam. :)

Ale udało się, więc chciałabym, abyście oceniły efekty mojej pracy.

Zatem czekam na Wasze opinie.

Do następnego! <3