02.- „Kiedy pomyślałaś o Jego miękkich ustach…”

„By­wa, że czar­na ow­ca ra­tuje życie 

niejed­ne­mu baranowi.” 

~*~

Całą biologię myślałaś o wysokim szatynie z czekoladowymi oczami, z którym na poprzedniej przerwie całowałaś się na oczach wszystkich. Jak to brzmi? Co najmniej dziwnie… Rozdrażnił Cię? A pewnie. Byłaś wkurzona jak nigdy wcześniej i marzyłaś o tym, aby rozszarpać Stefana przy najbliższej okazji. Ale… Kiedy pomyślałaś o Jego miękkich ustach, które dostarczyły Ci tyle emocji… Uśmiechałaś się. Mimowolnie, ale uśmiechałaś się. Mimo że tak bardzo się za to karciłaś. Chciałaś być silna i nie myśleć o tych pocałunkach, którymi obdarzał Cię Kraft, lecz było to takie przeżycie, z którym nie potrafiłaś walczyć. Co najbardziej Cię denerwowało? Fakt, że w pewien sposób utraciłaś pod swoimi nogami stały grunt, po którym zawsze twardo stąpałaś. A teraz co? Stały ląd wręcz palił Ci się pod nogami. Musiałaś coś z tym zrobić… Po raz kolejny odzyskać to, co utraciłaś na poprzedniej przerwie. Zaraz po lekcji, postanowiłaś rozprawić się z chłopakiem. Doskonale zdawałaś sobie sprawę, że słowa tutaj nic nie zdziałają, więc postanowiłaś dopiec mu tak, jak on dopiekł Tobie. Dobić Go, jego własną bronią. Po całej szkole rozbrzmiał się dźwięk dzwonka szkolnego, sygnalizującego przerwę obiadową. Wstałaś szybko i od razu po wyjściu z sali zaczęłaś poszukiwać Stefana wzrokiem. Rozglądałaś się zdezorientowana po całym korytarzu, mierząc wzrokiem każdego ucznia szkoły. Ale nie było tego najważniejszego. Tego, którego szukałaś… Nie wiedziałaś tylko, że On stoi tuż za Tobą.

-Cholera!- powiedziałaś pod nosem, widząc, że chłopaka jednak nie ma nigdzie w pobliżu. Byłaś przepełniona zgubioną rządzą zemsty.

 -Czyżbyś kogoś szukała?- usłyszałaś za swoimi plecami. Wzdrygnęłaś się. Przymknęłaś na chwilę powieki i zacisnęłaś zęby. Wiedziałaś kto właśnie do Ciebie mówił.- I dlaczego to jestem ja?

Obróciłaś się na pięcie. Stałaś twarzą w twarz z wysokim szatynem. Patrzyłaś mu prosto w oczy, które wyrażały pewnego rodzaju triumf. Rażący w oczy Cię triumf oraz taki, który niezwykle denerwował Twoją osobę. Ale… Ale były piękne… Zupełnie takie jakby ukryte w nich były iskierki, które tliły się delikatnie, dając magiczną poświatę w połączeniu z kolorem Jego wspaniałych tęczówek. Zaraz… Dlaczego tak w ogóle pomyślałaś? Co z Tobą, Emm?! Wyrwałaś się natychmiastowo z marzycielskiego stanu, w którym trwałaś, kiedy patrzyłaś w oczy Austriaka.

 Poczułaś, że to chwila dla Ciebie. Zbliżyłaś się do chłopaka, nieprzerwanie patrząc mu z intrygą w oczy. Swą dłoń położyłaś na Jego policzku. Byliście blisko siebie. Niebezpiecznie blisko, ale Ty miałaś nad tym pełną kontrolę. Robiłaś to wszystko z premedytacją. Chciałaś chociaż raz wykorzystać to, co każda kobieta ma w sobie i uwikłać Krafta w swe sieci, czyniąc Go na chwilę swoim poddanym. Palcem delikatnie pogładziłaś Jego włosy, po czym cmoknęłaś chłopaka w policzek, widząc, że tuż obok Was przechodziła akurat Anke wraz ze swoją paczką.

-Tak, misiu…- powiedziałaś o ton głośniej niż zazwyczaj. Zrobiłaś to z premedytacją. Zaczęłaś bawić się w tą samą grę, co wcześniej chłopak. Uśmiechnęłaś się, mając na twarzy wypisane zwycięstwo i patrzyłaś na zdziwionego chłopaka , który stał przed Tobą. Widziałaś w Jego oczach pewnego rodzaju zawód? Dlaczego? Nie, Emm... Nie dopuściłaś do siebie absolutnie żadnych uczuć. Żadnych. Byłaś jak skała. Nic nie było w stanie wytrącić Cię z równowagi. Ale wiesz co? Do czasu… Do czasu. Każdy mówi, że chce żyć bez uczuć. W nic nigdy się nie angażować. Ale tylko nieliczni potrafią tak żyć. Czy do ich grona należysz Ty? Nie sądzę… Jednak Ty w dalszym ciągu nie potrafisz zaakceptować tej bolesnej dla Ciebie prawdy… Bo czym to dla Ciebie jest? Przegraną. U Ciebie wszystko jest albo białe, albo czarne. Wygrasz? Masz wszystko. Chwała Ci. Przegrasz? Odchodzisz z niczym…

-Emma, możemy pogadać?- usłyszałaś znajomy Ci głos. Czyli, że Jens to wszystko słyszał? Co za wstyd…  Cała czerwona na twarzy, odwróciłaś się twarzą do chłopaka. Uśmiechnęłaś się sztucznie.

-Tak, pewnie…- rzuciłaś ciut zawstydzona.

-Spotkamy się dziś po szkole? Co byś powiedziała na jakąś kolacje?- zapytał nieśmiało. Patrzyłaś na niebieskie tęczówki chłopaka, w których odbijał się Twój obraz. Nie mogłaś uwierzyć chwilowo w to, co się aktualnie działo. Stałaś właśnie obok dwóch najbardziej popularnych chłopaków w całej szkole, z którym to jednym się przed momentem całowałaś, a z drugim umawiasz na wieczór. Co tutaj jest grane? Kto robi sobie z Ciebie żarty?

-Ach… Słoneczko…- poczułaś, że Stefan obejmuje Cię w pasie i wtula się w Twoją osobę. Spojrzałaś na niego zabójczym wzrokiem. Miałaś ochotę go zamordować i to gołymi rękami. Nadal spoufalanie się z Kraftem, nie było dla Ciebie zaszczytem… Mimo że tak często odpływałaś w refleksjach na temat Jego nieziemskich oczu oraz miękkich, pełnych warg.- Co robimy dziś wieczorem?- dodał po chwili widząc zdziwioną minę Jensa.

-Spotkam się z Tobą, Jens.- starałaś wysilić się na przyjazny ton głosu i perlisty uśmiech.

-To spotkajmy się  o 19.00.- widziałaś, że chłopak się ucieszył.- Do zobaczenia.- posłał Ci uśmiech,  a Stefanowi- zawistne spojrzenie. Doskonale to dostrzegłaś. Napięcia pomiędzy nimi nie dało się nie zauważyć. Potem jeszcze tylko bez słowa odeszłaś od Stefana i wróciłaś do domu. To był szalony dzień… Nic dziwnego, że byłaś wykończona i marzyłaś tylko o tym, żeby położyć się do łóżka i odpocząć do wieczora, by mieć siły na spotkanie z Jensem.  Ale w domu doskonale zostałaś rozbudzona. Ledwo wróciłaś, a już dostałaś wiadomość, że Twoja siostra wychodzi za mąż… I to za niemieckiego milionera… Fajnie, nie ma co. Podejrzewałaś, że Mia robi to tylko dla pieniędzy. Z resztą… Nie chciałaś o tym myśleć. To było Jej życie. Nie chciałaś się w nic wtrącać. Ona żyła własnym życiem, Ty własnym. Każdemu to odpowiadało. Co Cie najbardziej wówczas zmartwiło? Fakt, że z Twojego odpoczynku nici, bo po tej wiadomości, już nie mogłaś zasnąć. Zaczęłaś przygotowania do dzisiejszego wyjścia. Kompletnie nie miałaś pojęcia jak się za to zabrać. Wszystko było dla Ciebie takie nowe, inne, dziwne… Ubrałaś na siebie czarne dżinsy i czerwoną, kraciastą koszulę. Włosy opuściłaś subtelnie na ramiona. Na koniec lekki makijaż i wyszłaś do lokalu, gdzie umówiłaś się z Jensem.  Czekałaś około pół godziny. Niecierpliwiłaś się, lecz  na własne życzenie wyszłaś wcześniej niż powinnaś. Świeże powietrze chociaż trochę orzeźwiło Ci umysł… Co się okazało, kiedy Jens do Ciebie dołączył? Niee poszliście do tej knajpki, obok której staliście. Zamówił taksówkę i pojechaliście do eleganckiej i wykwintnej restauracji za miastem.

-Mogłeś mnie uprzedzić, że idziemy to takiego luksusowego lokalu…- mówiłaś trochę speszona widząc w jakim lokalu się właśnie znajdowałaś.- Ubrałabym jakieś lepsze ciuchy…

-Wyglądasz ładnie.- powiedział szybko. Jens był dziwny. Tak stwierdziłaś. Który normalny nastolatek wybiera taki lokal na spotkanie z rówieśnikiem? I jeszcze te dania w MENU… Krewetki, homary…  Ty nigdy nawet tego na żywo nie widziałaś, a teraz miałaś coś takiego jeść? Tym razem kto robi sobie z Ciebie żarty? Ale jest! Zadzwonił telefon chłopaka. Kulturalnie przeprosił i odszedł od stołu na czas rozmowy. W pewnym sensie ten telefon Cię uratował. Miałaś szansę odsapnąć od tego wszystkiego. I czekałaś. Czekałaś na powrót Jensa, ale on nie wracał. Minęło pięć, dziesięć, potem piętnaście minut. Nie było Go. Nie wracał. No tak. Wystawił Cię… Wstałaś zdenerwowana od stołu i wyszłaś nerwowo z lokalu. Właściwie sama nie wiedziałaś gdzie jesteś. I po co Ci to było? Wokół były tylko jakieś budynki, których nie znałaś i nie miałaś pojęcia co było w środku. Wyciągnęłaś telefon. Chciałaś zadzwonić po tatę, no ale oczywiście… Nie było zasięgu. Świetnie. O takiej sytuacji się marzy. Usłyszałaś za sobą dźwięk jadącego skutera.  Może by tak zatrzymać „stopa”? Odrzuciłaś szybko ten pomysł. Miałaś małego stracha…

-Kto jest twoim księciem na niebieskim skuterze, który wybawia Cię z opresji?- ten głos jeszcze bardziej Cię dobił. Kraft. Bosko. Przeklnęłaś pod nosem.

-Na pewno nie Ty.- wycedziłaś przez zaciśnięte zęby i nie starałaś się nawet ukryć swego opryskliwego tonu głosu. Pragnęłaś, aby On jak najszybciej odjechał. Odjechał i zostawił Cię samą. A może nie? Sama nie wiedziałaś co czujesz…

-Siadaj.- pokazał miejsce na swoim skuterze przeznaczone dla pasażera. Uśmiechnęłaś się.

-Chyba sobie żartujesz.

-To nie…- powiedział, po czym odjechał powoli, dokładnie obserwując Twoją reakcję, ale Ty nawet nie drgnęłaś. I o to Ci właśnie chodziło. Triumfalnie wykrzywiłaś usta w uśmiech. Byłaś dumna z samej siebie. W pewnym sensie wygrałaś. Znowu. Aż tak wielka była Twoja rządza  zwycięstwa? Po chwili spostrzegłaś się, że Stefan wraca. Zatrzymał się przed Tobą, dokładnie przemierzając Twoją osobę wzrokiem.

-To co robimy?- zapytał.- Serio nie chcesz ze mną jechać?- pokiwałaś przecząco głową. Jeszcze tylko tego Ci brakowało, żeby być aż tak blisko Krafta. Obydwoje usłyszeliście rżenie koni. Nie wiedziałaś czy tylko Ci się to wydaje, lecz otrząsnęłaś się w porę, widząc, że Stefan również słyszy to samo. – Nawet o tym nie myśl!- rozkazał brunet, widząc minę dziewczyny. Na jej twarzy nadal gościł zwycięski uśmiech. Wiedziałaś, że On Cię tutaj samej nie zostawi. Dlaczego? Bo On ma uczucia w przeciwieństwie do Ciebie… Teraz mogłaś robić z Nim co tylko zechciałaś. Był marionetką w Twoich rękach. Jak to się stało, że w tak krótkim czasie uwikłałaś Go sobie wokół palca? Niemo kiwnęłaś głową na znak, że chłopak dobrze odczytał Twoje zamiary. Zanim się obejrzałaś siedziałaś już w dorożce, naprzędzoną w dwa czarno-białe  konie, a u Twojego boku był nie kto inny jak Stefan.

-To jakieś szaleństwo…- powiedział po kilku minutach drogi.- Pięć kilometrów jechać dorożką?!

-A nie marudź już…- uciszyłaś go. Chciałaś rozkoszować się tą piękną nocą.  Gwiazdy świeciły jakoś jaśniej, powietrze było bardziej orzeźwiające niż zazwyczaj. Było cudownie. Atmosfera, która panowała wokół była wręcz hipnotyzująca.

-O tak… Zawsze marzyłem o oglądaniu końskich zadów…- prychnął.- A tak w ogóle to kto za to zapłaci?- spojrzałaś na niego szeroko się uśmiechając.- No to się wkopałem…- powiedział sam do siebie.- Ale za to wisisz mi randkę.- oznajmił z wyszczerzem po Waszej podróży dorożką. Czyli On do końca nie będzie przegranym?

-Pomarzyć zawsze można.- przewróciłaś oczami.

-No faktycznie… To dwie randki!- uśmiechnął się jeszcze bardziej.-Misiu, no daj się skusić.

-Idę.- rzuciłaś, wskazując ręką na Twój dom. Marzyłaś teraz znaleźć się w swoim pokoju, na swoim łóżku i w końcu odpocząć po takim zwariowanym dniu. A przede wszystkim- aby jak najszybciej uwolnić się od Krafta. To było największe pragnienie.

-Czekaj misiu…- chwycił Cię za rękę, po czym przysunął na bardzo, bardzo bliską odległość do siebie. Natychmiastowo wyrwałaś swą dłoń z Jego objęć, odsuwając się daleko od chłopaka.-Misiu, to kiedy się spotykamy?- drążył dalej. Czyżby Stefan spostrzegł się co działa na Ciebie najbardziej?

-Jutro w szkole na korytarzu. Polecam znów przejść obok mnie obojętnie. Będzie mi niezmiernie miło, jeśli nie dorzucisz jakiejś złośliwej obelgi.- odpowiedziałaś twardo.

-Misiu…

-Nie misiuj mi tutaj!- krzyknęłaś.

-Rybeńko, kiedy następna randka?- drążył dalej.

-Jutro. Bądź u mnie o 19.00.- wycedziłaś przez zęby zrezygnowana. Już nie miałaś siły stawiać oporu. Spotkasz się z Nim raz i będziesz miała spokój… Wszystko wróci do normy… Tak myślałaś, ale czy to jeszcze możliwe? -Pasuje?

-A jakże…- chociaż to było na pozór niemożliwe, zbliżył Cię jeszcze bliżej do siebie.- A buziak na pożegnanie będzie?- wraz z tymi słowami zadziałał Twój impuls. Podniosłaś swoje kolano, przez co kopnęłaś chłopaka w jego „męskość”. Chłopak po chwili zgiął się w pół. Na twojej twarzy pojawił się po raz kolejny uśmiech, przez którego przemawiał triumf.

-Takie pożegnanie wystarczy?- udałaś niewiniątko.- Może przyłożyć się jeszcze bardziej?- ale nie słysząc odpowiedzi, odeszłaś i zostawiłaś Stefana. Czułaś takie dziwne uczucie… Uśmiechałaś się sama do siebie. Czułaś się w pewnym sensie ważna dla Stefana. Pierwszy raz towarzyszyło Ci takie uczucie… Ale jak to wszystko toczyło się dalej? Ze Stefanem łączyło Cię coraz to więcej przygód. Spotkaliście się raz, potem drugi, trzeci, czwarty…  A właściwie te „spotkania”, można nazwać śmiało „randką”. Ale Ty nie potrafiłaś ich tak nazywać. Dlaczego? Ja wiem. A Ty? Ty też wiesz, ale nie przyznasz się do tego otwarcie. Nie potrafisz. Wstydzisz się. Brzydzi Cię to… I wiesz co? Słusznie… To okropne i posiada w sobie tak ogromną siłę, która zranić może wiele ludzi... Nawet wbrew Twojej woli. A w pierwszej kolejności już Stefana…

  I właśnie ze Stefanem u boku zleciały Ci dwa ostatnie lata szkoły. Cudowne lata. Czułaś się jak inna osoba. Ale dlaczego? Bo się zmieniłaś Emm… Nie wiem jednak czy na lepsze, czy też na odwrót. Sama nie potrafiłaś tego dokładnie określić. Nowy świat, który zaczęłaś poznawać, fascynował Cię, ale był również zgubą. Otchłanią bezdenną. Światem, gdzie nie liczył się już do końca honor, miłość, prawdziwa przyjaźń. O miłości nie wspominając… Jednakże coś musiało się zmienić, skoro nawet Anke się już od Ciebie odczepiła. Na pozór wszystko było pięknie, ładnie, ale… Coś się kończyło. Coś cudownego. Najpiękniejszego… Co jako jedynie się nie zmieniło? Nadal nie potrafiłaś żyć z uczuciami u boku…

 I może to uchroniło Cię przed „porażką”, której nigdy nie chciałaś ponieść… „Porażką”, której Tobie udało się uniknąć… Tobie… Ciągle tylko „Ty” i „Ty”… Naprawdę nie potrafisz spojrzeć dalej niż poza czubek własnego nosa? A co ze Stefanem? To  prawdziwa próba. Dla Was obojgu. Dla Ciebie i dla Niego. Ty w końcu dowiesz się jak bardzo Twoja oziębłość przydaje się w życiu, a On- jak potrafi radzić sobie z bólem po stracie…  Jak pogodzi się z tym, że to wszystko pozostanie już tylko we śnie?  Jego śnie… 

~*~

Dwójkę składam w Wasze ręce. ;)

Przyznam, że ja nie jestem do końca zadowolona. Co stało się już normą u mnie. Ale teraz jednak mam powód, taki z prawdziwego zdarzenia.

I nie marudzę tutaj. :) Żeby była jasność.

Także błagam- dajcie mi jeszcze troszkę czasu, kochane.

Dziękuję za poprzednie komentarze. ;*

Oczywiście, komentujcie dalej!

Tego nigdy za wiele.

Wiecie, że jesteście najlepsze, prawda? <3

Buziaki. ;**
Klaudia. :)